蜜桃交友

Ks. Arkadiusz Noco艅 - Watykan

W gronie dwunastu Aposto艂ów by艂o dwóch o tym imieniu. Dla odró偶nienia nadano im przydomki. Jakuba, którego 艣wi臋to przypada 25 lipca, nazywano 鈥濻tarszym鈥� lub 鈥濿i臋kszym鈥�. By艂 on synem Zebedeusza i bratem 艣w. Jana Ewangelisty.

Drugiego Jakuba, którego w Polsce czcimy 6 maja, nazywano z kolei 鈥濵艂odszym鈥� lub 鈥濵niejszym鈥�. By艂 on krewnym Jezusa i zwierzchnikiem Ko艣cio艂a jerozolimskiego. O nadaniu przydomka 鈥濻tarszy鈥� lub 鈥濵艂odszy鈥� nie decydowa艂a data urodzenia, ale czas powo艂ania na ucznia Chrystusa.

艢w. Jakub Starszy mia艂 jeszcze jeden przydomek, nadany mu przez samego Jezusa, który ze wzgl臋du na porywczy charakter obydwu synów Zebedeusza 鈥� Jakuba i Jana, nazwa艂 ich 鈥� 鈥濻ynami gromu鈥� (Mk 3, 17). O trafno艣ci tego okre艣lenia mówi rozdzia艂 9. Ewangelii 艣w. 艁ukasza, w którym obydwaj bracia pragn膮 ukara膰 ogniem z nieba niego艣cinnych mieszka艅ców Samarii (艁k 9, 51-55), czemu stanowczo sprzeciwia si臋 Jezus.

艢w. Jakub Starszy pochodzi艂 z Betsaidy i by艂 jednym z pierwszych uczniów Jezusa: 鈥濭dy (Jezus) przechodzi艂 obok Jeziora Galilejskiego (鈥�) ujrza艂 dwóch braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w 艂odzi swe sieci. Powo艂a艂 ich, a oni natychmiast zostawili 艂ód藕 i ojca i poszli za Nim鈥� (Mt 4, 18-22). Wraz z 艣w. Piotrem i 艣w. Janem, nale偶a艂 te偶 do najbli偶szych uczniów Jezusa, b臋d膮c m.in. 艣wiadkiem Jego przemienienia na górze Tabor i modlitwy w Ogrójcu.

Jako pierwszy z Aposto艂ów Jakub przela艂 krew za Jezusa. Na rozkaz króla Heroda Agryppy I zosta艂 艣ci臋ty mieczem w Jerozolimie i tam pochowany. By艂o to oko艂o roku 44.

Z katechezy Papie偶a Benedykta XVI (21.06.2006): 鈥濺azem z Piotrem i Janem (Jakub Starszy) by艂 przy Jezusie w czasie Jego przemienienia i w chwili agonii w ogrodzie Getsemani. S膮 to dwie bardzo ró偶ne sytuacje: w jednym przypadku do艣wiadcza chwa艂y Pana, w drugim staje wobec cierpienia i upokorzenia. Z pewno艣ci膮 to drugie do艣wiadczenie stanowi艂o dla niego okazj臋, by dojrze膰 w wierze, by skorygowa膰 jednostronn膮, tryumfalistyczn膮 interpretacj臋 pierwszego do艣wiadczenia. To dojrzewanie w wierze zosta艂o doprowadzone do pe艂ni przez Ducha 艢wi臋tego w dniu Pi臋膰dziesi膮tnicy, tak 偶e Jakub nie wycofa艂 si臋, gdy nadesz艂a chwila najwy偶szego 艣wiadectwa. (鈥�) Od 艣w. Jakuba mo偶emy si臋 wiele nauczy膰: gotowo艣ci przyj臋cia powo艂ania, które daje nam Pan, nawet gdy domaga si臋 od nas pozostawienia 鈥樑俹dzi鈥�, symbolizuj膮cej ludzkie bezpiecze艅stwo; entuzjazmu w pój艣ciu za Nim drogami, które On nam wskazuje, odbiegaj膮cymi od naszych iluzorycznych oczekiwa艅; gotowo艣ci 艣wiadczenia o Nim z odwag膮 a偶 do z艂o偶enia najwy偶szej ofiary z 偶ycia鈥�.

Nowy Testament wspomina o Jakubie Starszym 20 razy: 18 razy w Ewangeliach i 2 razy w Dziejach Apostolskich. W stosunku do pozosta艂ych Aposto艂ów to du偶o, ale w stosunku do 艣w. Piotra i 艣w. Paw艂a bardzo niewiele. Dlatego te偶 偶ywot 艣w. Jakuba doczeka艂 si臋 wielu legend. Jedna z nich g艂osi, 偶e zanim zosta艂 艣ci臋ty uca艂owa艂 swego kata, czym tak go pono膰 poruszy艂, 偶e ten nawróci艂 si臋 i zgin膮艂 za wiar臋.

Ciekawa te偶 jest historia relikwii 艣w. Jakuba. W VII wieku, gdy Arabowie opanowali Palestyn臋, mia艂y one zosta膰 sprowadzone do Composteli w Hiszpanii. Od imienia 艣w. Jakuba (w j臋zyku hiszpa艅skim Santiago), miejscowo艣膰 ta przyj臋艂a nazw臋 Santiago de Compostela i w wiekach 艣rednich sta艂a si臋 trzecim najwa偶niejszym miejscem pielgrzymkowym w 艣wiecie chrze艣cija艅skim, po Ziemi 艢wi臋tej i Rzymie. Na drodze do Santiago (Camino de Santiago) powsta艂y przez stulecia tak liczne ko艣cio艂y, szpitale i schroniska dla pielgrzymów, 偶e Wolfgang Goethe nie waha艂 si臋 napisa膰, i偶 Europa powsta艂a na szlakach prowadz膮cych do Composteli.

W wyniku wojen religijnych w XVI i XVII wieku, a nast臋pnie rewolucji francuskiej i wojen napoleo艅skich, liczba pielgrzymów do Santiago gwa艂townie spad艂a, a szlaki uleg艂y zapomnieniu. W ko艅cu XX wieku nast膮pi艂o jednak ich odrodzenie, do którego w znacz膮cy sposób przyczyni艂 si臋 Papie偶 Jan Pawe艂 II. To on, w roku 1982, wyg艂osi艂 w Santiago de Compostela s艂ynny 鈥濧kt Europejski鈥�, w którym znalaz艂y si臋 nast臋puj膮ce s艂owa: 鈥濲a, Jan Pawe艂, syn polskiego narodu, który zawsze uwa偶a艂 si臋 za naród europejski, syn narodu s艂owia艅skiego w艣ród Latynów i 艂aci艅skiego po艣ród S艂owian, z Santiago kieruj臋 do ciebie, stara Europo, wo艂anie pe艂ne mi艂o艣ci: Odnajd藕 siebie sam膮! B膮d藕 sob膮! Odkryj swoje pocz膮tki. Tchnij 偶ycie w swoje korzenie鈥�.

Co sprawia艂o, 偶e po wiekach zapomnienia szlaki do Santiago na nowo zape艂ni艂y si臋 pielgrzymami? Dlaczego tylu ludzi z ca艂ego 艣wiata ka偶dego roku wyrusza do grobu Aposto艂a? Uprosi膰 艂ask臋, 鈥瀝ozchodzi膰 ból鈥� (偶yciowy dramat, duchowe cierpienie), sprawdzi膰 samego siebie (je艣li dosz艂o si臋 do Santiago, to mo偶na doj艣膰 wsz臋dzie, nawet do nieba)? Z pewno艣ci膮 ka偶dy z pielgrzymów ma sw膮 w艂asn膮 odpowied藕, wa偶ne jednak, 偶e wielu z nich, jak ów kat uca艂owany w Jerozolimie przez Jakuba, doznaje na pielgrzymce 鈥瀙oca艂unku Boga鈥� i inaczej wraca do domu鈥�