蜜桃交友

Krzysztof Bronk - Watykan

Tym razem kard. Cantalamessa odniós艂 si臋 do s艂ów, w których Jezus nazywa siebie drog膮. Tym samym Nauczyciel po raz kolejny wzywa swych uczniów, aby Go na艣ladowali, aby poszli za Nim.

鈥濼emat na艣ladowania Chrystusa 鈥� mówi艂 kard. Cantalamessa 鈥�  zajmuje wa偶ne miejsce w Czwartej Ewangelii. I艣膰 za Jezusem to niemal to samo co wierzy膰 w Niego. Wiara jest jednak postaw膮 umys艂u i woli; obraz drogi i chodzenia podkre艣la wa偶ny aspekt wiary, a mianowicie pod膮偶anie, czyli dynamizm, który musi charakteryzowa膰 偶ycie chrze艣cijanina, a tak偶e konsekwencje, jakie wiara musi mie膰 w naszym post臋powaniu, w 偶yciu. Na艣ladowanie - w przeciwie艅stwie do wiary i mi艂o艣ci - nie oznacza jedynie okre艣lonej postawy umys艂u i serca, ale wyznacza uczniowi program 偶ycia, który wymaga ca艂kowitego podzielania tego samego sposobu 偶ycia, przeznaczenia i misji, co Pan.

Kard. Cantalamessa przypomnia艂, 偶e Jezus nazywa siebie drog膮 podczas Ostatniej Wieczerzy, w mowie po偶egnalnej, w której wskazuje uczniom równie偶 przewodnika w osobie Ducha 艢wi臋tego. To Jego natchnienia maj膮 ich poprowadzi膰 po drodze 艣wi臋to艣ci.

鈥濿ierno艣膰 natchnieniom 鈥� mówi艂 kard. Cantalamessa 鈥�  to najkrótsza i najpewniejsza droga do 艣wi臋to艣ci. Na pocz膮tku nie wiemy, czym konkretnie jest 艣wi臋to艣膰, której Bóg pragnie od ka偶dego z nas; tylko Bóg j膮 zna i objawia nam stopniowo w miar臋 post臋pu na naszej drodze. Dlatego nie wystarczy mie膰 jasny program doskona艂o艣ci, a nast臋pnie stopniowo go realizowa膰. Nie ma identycznego modelu doskona艂o艣ci dla ka偶dego. Bóg nie tworzy 艣wi臋tych seriami, nie lubi klonowania. Ka偶dy 艣wi臋ty jest nowym, niepowtarzalnym wynalazkiem Ducha. Bóg mo偶e wymaga膰 od jednego czego艣 przeciwnego ni偶 od drugiego. Wynika z tego, 偶e aby osi膮gn膮膰 艣wi臋to艣膰, cz艂owiek nie mo偶e po prostu przestrzega膰 ogólnych zasad, które maj膮 zastosowanie do wszystkich. Musi równie偶 zrozumie膰, czego Bóg 偶膮da od niego i tylko od niego. To, czego Bóg chce od ka偶dej osoby w sposób odmienny i szczególny, mo偶na odkry膰 poprzez wydarzenia 偶yciowe, s艂owo Pisma 艢wi臋tego, kierownictwo duchowe, ale 艣rodkiem g艂ównym i zwyczajnym s膮 natchnienia 艂aski. S膮 to wewn臋trzne natchnienia Ducha 艢wi臋tego w g艂臋bi serca, poprzez które Bóg nie tylko objawia to, czego od nas pragnie, ale tak偶e daje niezb臋dn膮 si艂臋, a cz臋sto nawet rado艣膰, aby to osi膮gn膮膰, je艣li dana osoba wyrazi na to zgod臋鈥�.

Kard. Cantalamessa zastrzeg艂, 偶e aby kierowa膰 si臋 w 偶yciu natchnieniami Ducha 艢wi臋tego potrzeba umiej臋tno艣ci rozeznawania, cho膰by w takiej postaci, jak to proponowa艂 艣w. Ignacy Loyola. Przyjmowanie natchnie艅 jest jednak niezb臋dne zw艂aszcza dla tych, którzy maj膮 kierowa膰 Ko艣cio艂em. Tylko w ten sposób Duch 艢wi臋ty mo偶e prowadzi膰 swój Ko艣ció艂 za po艣rednictwem swych ludzkich przedstawicieli 鈥� mówi艂 papieski kaznodzieja.

鈥濳onkretnym owocem tej medytacji 鈥� mówi艂 kard. Cantalamessa 鈥�  powinna by膰 odnowiona decyzja o ca艂kowitym i bezwzgl臋dnym powierzeniu si臋 wewn臋trznemu prowadzeniu Ducha 艢wi臋tego, jak w swego rodzaju kierownictwie duchowym. Wszyscy musimy podda膰 si臋 wewn臋trznemu Mistrzowi, który mówi do nas bez zb臋dnych s艂ów. Podobnie jak dobrzy aktorzy, musimy mie膰 wyczulone ucho, przy du偶ych i ma艂ych okazjach, na g艂os tego ukrytego 鈥榩odpowiadacza鈥�, aby wiernie odegra膰 nasz膮 rol臋 na scenie 偶ycia. To w艂a艣nie oznacza wyra偶enie 鈥榰leg艂o艣膰 Duchowi鈥�. Jest to 艂atwiejsze ni偶 nam si臋 wydaje, poniewa偶 On przemawia do nas wewn膮trz, uczy nas wszystkiego i poucza o wszystkim. Czasami wystarczy proste wewn臋trzne wejrzenie, poruszenie serca, chwila skupienia i modlitwy".