蜜桃交友

鈥瀂awo艂aniem Papie偶a Benedykta XVI by艂o «cooperatores veritatis» 鈥� wspó艂pracownicy prawdy. Swoj膮 pos艂ug臋 kap艂ana, teologa, biskupa, papie偶a rozumia艂 jako s艂u偶b臋 prawdzie i umacnianie innych w prawdzie. Przy czym Joseph Ratzinger 艂膮czy艂 prawd臋 z mi艂o艣ci膮 鈥� wskazywa艂 na ich nieusuwaln膮 wspó艂zale偶no艣膰. Prawdy trzeba szuka膰, znajdowa膰 j膮 i wyra偶a膰 w ekonomii mi艂o艣ci, ale 鈥� podkre艣la Ratzinger 鈥� z kolei mi艂o艣膰 trzeba pojmowa膰, ceni膰 i 偶y膰 ni膮 w 艣wietle prawdy. Wskazuje, 偶e bez prawdy mi艂o艣膰 staje si臋 sentymentalizmem, staje si臋 s艂owem, które mo偶na dowolnie pojmowa膰. Na tym polega nieuchronne ryzyko, na jakie wystawiona jest mi艂o艣膰 w kulturze bez prawdy. Pada ona 艂upem emocji oraz przej艣ciowych opinii jednostek, staje si臋 s艂owem nadu偶ywanym i wypaczonym, nabiera przeciwstawnego znaczenia. Ale jak si臋 dochodzi do prawdy? Mo偶na przypuszcza膰, 偶e Joseph Ratzinger mia艂 du偶y wp艂yw na powstanie jednej z najwa偶niejszych encyklik Jana Paw艂a II Fides et ratio, Wiara i rozum. Encyklika podkre艣la, 偶e wiara i rozum s膮 dwoma skrzyd艂ami, które prowadza do prawdy. Nie mo偶na redukowa膰 ani zakresu osi膮galnej prawdy, ani metod docierania do niej. 呕ycie jest zbyt z艂o偶one, aby przyzna膰 racj臋 tym, którzy chc膮 ograniczy膰 prawd臋 do metod stosowanych w naukach przyrodniczych. Przecie偶 obok poznania matematyczno-przyrodniczego, istnieje wiele innych sposobów poznawania, bez których nie da艂oby si臋 po prostu 偶y膰. M膮dro艣ci, 偶yciowej m膮dro艣ci nie da si臋 zredukowa膰 do matematycznych równa艅 lub powtarzalnych eksperymentów 鈥� podkre艣la w swej analizie o. Kowalczyk. - Benedykt XVI w Caritas in veritate, odnosz膮c si臋 do nauki spo艂ecznej Ko艣cio艂a, zauwa偶a, 偶e posiada ona istotny wymiar interdyscyplinarny, który pozwala wierze, teologii, metafizyce i dyscyplinom naukowym znale藕膰 swoje miejsce w ramach wspó艂pracy w s艂u偶bie cz艂owieka. Przy czym podkre艣la, 偶e w艂a艣nie w tym zakresie nauka spo艂eczna Ko艣cio艂a wciela w 偶ycie swój wymiar m膮dro艣ci. Ratzinger odwo艂uje si臋 w tym miejscu do Paw艂a VI, który w Populorum progressio wskazywa艂, 偶e jedn膮 z przyczyn niedorozwoju jest brak m膮dro艣ci, która przekracza u偶yteczne, ale cz膮stkowe dary ró偶nych nauk. Wycinkowo艣膰 wiedzy, arbitralne odrzucenie teologii jako partnera dialogu naukowego jest 鈥� twierdzi Benedykt XVI - szkodliwe. Poniewa偶 w takich przypadkach trudniej jest dostrzec ca艂e dobro cz艂owieka w ró偶nych wymiarach, jakie je charakteryzuj膮. Dlatego te偶 niezb臋dne jest rozszerzenie koncepcji rozumu i pos艂ugiwania si臋 nim. To zadanie uczelni ko艣cielnych, nie tylko w naukach spo艂ecznych, ale we wszystkich innych materiach b臋d膮cych przedmiotem docieka艅 akademickich.鈥�

鈥濨enedykt XVI wskazywa艂, 偶e «wspó艂czesny rozwój nauki przynosi niezliczone pozytywne rezultaty, które nale偶y zawsze uznawa膰. Zarazem jednak tendencja do uznawania za prawdziwe tylko tego, co mo偶na do艣wiadczy膰, stanowi ograniczenie ludzkiego rozumu i prowadzi do straszliwej schizofrenii, nie podlegaj膮cej ju偶 w膮tpliwo艣ci, wedle której wspó艂istniej膮 ze sob膮 racjonalizm i materializm, hipertechnologia i niepohamowania instynktowno艣膰. Pal膮cym zadaniem jest odkrycie na nowo ludzkiego racjonalizmu otwartego na 艣wiat艂o Bo偶ego Logos i na jego doskona艂e objawienie, którym jest Jezus Chrystus, Syn Bo偶y, który sta艂 si臋 cz艂owiekiem». Cho膰 Josephowi Ratzingerowi szczególnie bliska jest my艣l 艣w. Bonawentury, to wskazuje na 艣w. Tomasza z Akwinu, jak mistrza harmonijnego 艂膮czenia rozumu z wiar膮. Benedykt XVI zauwa偶y艂, 偶e w艂a艣nie 鈥濼omasz potrafi艂 doprowadzi膰 do owocnej konfrontacji z my艣l膮 arabsk膮 i 偶ydowsk膮 swoich czasów, tak i偶 uwa偶any jest za wci膮偶 aktualnego nauczyciela dialogu z innymi kulturami i religiami. Umia艂 on ukaza膰 sw膮 cudown膮, chrze艣cija艅sk膮 syntez臋 rozumu i wiary b臋d膮ca cennym dziedzictwem zachodniej cywilizacji, z której nale偶y czerpa膰 tak偶e dzisiaj, aby prowadzi膰 skutecznie dialog z wielkimi tradycjami kulturowymi i religijnymi wschodu i po艂udnia 艣wiata». Wiara, podkre艣la Ratzinger, «zak艂ada rozum i go doskonali. Rozum za艣 o艣wiecony przez wiar臋 znajduje si艂臋, aby wznie艣膰 do poznania Boga i rzeczywisto艣ci duchowej. Rozum ludzki nie traci nic, otwieraj膮c si臋 na tre艣ci wiary, co wi臋cej, wymagaj膮 one jego wolno艣ci i 艣wiadomego przylgni臋cia». Do 艣w. Bonawentury odniós艂 si臋 Benedykt XVI w przemówienia podczas wr臋czenia nagrody im. Ratzingera w roku 2011. «艢w. Bonawentura w prologu do swojego komentarza do Sentencji mówi艂 o pos艂ugiwaniu si臋 rozumem w dwojaki sposób. O takim pos艂ugiwaniu si臋 nim, które jest nie do pogodzenia z istot膮 wiar膮 i innym, które nale偶y w艂a艣nie do istoty wiary. Istnieje, jak si臋 mówi, violentia rationis, despotyzm rozumu, który uwa偶a si臋 za najwy偶szego i ostatecznego s臋dziego wszystkiego. Tego rodzaju pos艂ugiwanie si臋 rozumem jest z pewno艣ci膮 nie mo偶liwe w 艂onie wiary». Rozum nie do pogodzenia z wiar膮 widzimy w historii Ludu, o którym Bóg w Biblii mówi, 鈥瀢ystawiali na prób臋 i do艣wiadczali mnie, cho膰 dzie艂a moje widzieli鈥� (Ps 95, 8-9). Rozum nie do pogodzenia z wiar膮 to taki, «który chce Boga podda膰 do艣wiadczeniu, badaniu eksperymentalnemu». W tej perspektywie Ratzinger wskazuje za Bonawentur膮 na inny sposób pos艂ugiwania si臋 rozumem, mianowicie, «taki, który odnosi si臋 do tego, co jest osobiste», egzystencjalne. Jest to rozum mi艂o艣ci, rozum relacji z drug膮 osob膮, racjonalno艣膰 zaufania. Mi艂o艣膰, podkre艣la Benedykt XVI, «chce pozna膰 lepiej tego, kogo kocha. Mi艂o艣膰, prawdziwa mi艂o艣膰 nie za艣lepia lecz wyostrza wzrok. Cechuje j膮 w艂a艣nie pragnienie prawdziwego poznania drugiej osoby. Kiedy odrzucamy tego typu rozum, to paradoksalnie wielkie dziedziny 偶ycia ludzkiego wymykaj膮 si臋 z dziedziny rozumu i staj膮 si臋 艂upem irracjonalno艣ci», co wida膰 wyra藕nie w dzisiejszym 艣wiecie. Benedykt XVI widzia艂 jako jedno z wielkich zada艅 Ko艣cio艂a w艂a艣nie 艂膮czenie wiary z rozumem. Co wi臋cej, harmonijne 艂膮czenie wiary z rozumem to znak rozpoznawczy cz艂owiecze艅stwa, a w ksi膮偶ce-wywiadzie 艢wiat艂o艣膰 艣wiata Joseph Ratzinger stwierdzi艂: 鈥濵y艣l臋, 偶e skoro Bóg chcia艂 uczyni膰 profesora Papie偶em, to po to, 偶eby w艂a艣nie ten moment namys艂u i zmaga艅 o jedno艣膰 wiary i rozumu móg艂 si臋 sta膰 czym艣, co znajdzie si臋 w centrum pontyfikatu鈥�. Pontyfikat Benedykta XVI si臋 sko艅czy艂, ale temat jedno艣ci wiary i rozumu nie przestaje by膰 jednym z wa偶niejszych wyzwa艅 dla Ko艣cio艂a i 艣wiata.鈥�