蜜桃交友

ANDREA TORNIELLI - edytorial

8 lutego 1970 r., w swojej pierwszej homilii jako patriarcha Wenecji w Bazylice 艣w. Marka, Albino Luciani powtórzy艂 s艂owa, które wypowiedzia艂 jedena艣cie lat wcze艣niej do wiernych Vittorio Veneto, gdy tylko zosta艂 ich biskupem: 鈥濨óg, pewne wielkie rzeczy lubi czasem wypisa膰 nie na br膮zie czy marmurze, ale wr臋cz na prochu, tak 偶e je艣li pismo pozostanie, nierozsypane ani nierozproszone przez wiatr, b臋dzie jasne, 偶e wszystko jest zas艂ug膮 Boga. Ja jestem prochem: urz膮d patriarchy i diecezja wenecka to wielkie rzeczy z艂膮czone z prochem; je艣li z tego zwi膮zku wyniknie jakie艣 dobro, to jasne, 偶e wszystko to b臋dzie zas艂ug膮 mi艂osierdzia Pana鈥�. To w tych s艂owach: 鈥瀓estem prochem鈥�, kryje si臋 wielka tajemnica 偶ycia chrze艣cija艅skiego, której Albino Luciani by艂 艣wiadkiem przez ca艂e swoje 偶ycie.

艢wi臋to艣膰 Jana Paw艂a I 鈥� chrze艣cijanina, który 26 sierpnia 1978 r. zosta艂 papie偶em, a dzi艣, po 44 latach, staje si臋 b艂ogos艂awionym 鈥� to prosta historia cz艂owieka, który na ka偶dym kroku swojego 偶ycia ufa艂 Bogu i powierza艂 Mu siebie. A to powierzenie odbywa艂o si臋 w 艣wiadomo艣ci w艂asnej ma艂o艣ci. 鈥濨eze mnie nic nie mo偶ecie uczyni膰鈥� 鈥� powiedzia艂 Jezus do swoich przyjació艂. 鈥瀂ejd藕 mi z oczu, szatanie!鈥� 鈥� rozkaza艂 Nazarejczyk Piotrowi, po tym jak ten zarzuci艂 mu, 偶e zapowiedzia艂 swoj膮 m臋k臋 i 艣mier膰. To dwa cenne wskazania, którymi Albino kierowa艂 si臋 przez ca艂e swoje 偶ycie. 艁aska uznania siebie za grzesznika, potrzebuj膮cego wszystkiego; 艂aska nieliczenia na w艂asne si艂y, na w艂asne umiej臋tno艣ci, na w艂asne strategie, ale na pomoc i obecno艣膰 Innego, pozwoli艂y kap艂anowi, biskupowi i papie偶owi da膰 艣wiadectwo pogodnego i ufnego oblicza Ko艣cio艂a. Ko艣cio艂a, który 偶yje Ewangeli膮 w codzienno艣ci i nie potrzebuje fajerwerków, aby pokaza膰, 偶e istnieje. Ko艣cio艂a zdolnego do niesienia blisko艣ci, pociechy i nadziei wszystkim, pocz膮wszy od najmniejszych, najubo偶szych, wykluczonych i zapomnianych.

鈥濸o miarze pokory poznajemy nasz post臋p duchowy鈥� 鈥� powiedzia艂 艣w. Franciszek Salezy, ulubiony 艣wi臋ty Lucianiego. Dla niego, cz艂owieka wielkiej kultury i przygotowania, zdolnego mówi膰 w sposób prosty i potoczny, daj膮cego si臋 zrozumie膰 wszystkim, to w艂a艣nie by艂a rzeczywisto艣膰. Chwa艂a o艂tarzy dla tego syna Ko艣cio艂a weneckiego, dalekiego od wszelkiego protagonizmu, który nigdy nie d膮偶y艂 do prominentnych stanowisk i który, zanim zosta艂 wybrany niemal jednog艂o艣nie na konklawe, rozwa偶a艂 wyjazd jako misjonarz do Afryki, gdy tylko osi膮gnie kanoniczny wiek, pozwalaj膮cy na rezygnacj臋 z Wenecji, jest znakiem nadziei dla wszystkich. Bo 鈥� jak powtórzy艂a wicepostulator sprawy kanonizacyjnej Stefania Falasca 鈥� to nie papie偶 ani jego pontyfikat ma by膰 beatyfikowany, ale chrze艣cijanin, który ca艂ym sob膮 przylgn膮艂 do Ewangelii, uznaj膮c siebie za 鈥瀙roch鈥�. Chrze艣cijanin, który modl膮c si臋 codziennie: 鈥濸anie, we藕 mnie takim, jakim jestem, i uczy艅 mnie takim, jakim chcesz, abym by艂鈥�, sta艂 si臋 narz臋dziem, przez które Bóg mi艂osierdzia zapisa艂 pi臋kne karty, b臋d膮ce dzi艣 bardziej ni偶 kiedykolwiek aktualnymi dla Ko艣cio艂a i 艣wiata.