蜜桃交友

Svitlana Dukhovych 鈥� Watykan

Jak wskazuje duchowny, u naszych wschodnich s膮siadów bardzo potrzeba wzajemnego wsparcia mi臋dzy lud藕mi. Nie chodzi tylko o dost臋pno艣膰 wykszta艂conych profesjonalistów. Ks. Montecki zaznacza zreszt膮, i偶 nie pojawi si臋 ich dostateczna liczba w najbli偶szym czasie, ponadto samo otwarte i empatyczne 艣rodowisko, nawet z lud藕mi bez dyplomów, mo偶e mie膰 wielk膮 warto艣膰 terapeutyczn膮. St膮d kap艂an zach臋ca do tworzenia podobnych wspólnot, nie neguj膮c, 偶e psychologowie tak偶e s膮 cenni oraz potrzebni.

Duchowny zauwa偶a, i偶 element pog艂臋biaj膮cy problemy i utrudniaj膮cy prze偶ywanie codzienno艣ci stanowi niew膮tpliwie przeci膮ganie si臋 wojny. Pojawiaj膮 si臋 bowiem zm臋czenie czy pewnego rodzaju wypalenie. 鈥濲est bardzo ci臋偶ko, poniewa偶 to, co by艂o tradycyjnym zasobem, takim jak rodzina, cz臋sto znika鈥� 鈥� mówi ks. Montecki. Jako przyk艂ad podaje tutaj pewn膮 ok. 60-letni膮 kobiet臋, której wszystkie córki i wnuki wyjecha艂y za granic臋. 鈥濿 domu zosta艂a sama. Jej jedynym pocieszeniem jest praca: pracuje do pi膮tej, a potem wraca do domu. A co mo偶e robi膰 od pi膮tej do dziewi膮tej?鈥� 鈥� opisuje kap艂an.

W tym wszystkim on stara si臋 pomaga膰, cho膰 nie jest to 艂atwe. 鈥濩a艂y czas mówi臋 ludziom, 偶eby szukali znacze艅, warto艣ci, wewn臋trznych zasobów, ale to dzia艂a bardzo ró偶nie 鈥� opisuje. 鈥� Kto艣 potrafi je znale藕膰, kto艣 nie, ludzie maj膮 ró偶ne predyspozycje, ró偶ne punkty wyj艣cia. I to, o czym wspomniano 鈥� zm臋czenie, irytacja 鈥� to wszystko tam jest鈥�.

Istnieje jeszcze problematyka okolic, w których ks. Montecki pos艂uguje. Okolice Odessy ró偶ni膮 si臋 bowiem od niektórych innych terytoriów. 鈥濩harakterystyk臋 mojego regionu stanowi to, 偶e jest bardziej depresyjny鈥� Poniewa偶 na przyk艂ad od miast w zachodniej Ukrainie, gdzie (鈥�) mamy wi臋cej spo艂eczno艣ci, grup, ko艣cio艂ów, ró偶nych 艣rodowisk kulturowych, bije wi臋cej 偶ycia 鈥� opisuje duchowny. 鈥� Tutaj ludziom brakuje czego艣 takiego, wi臋c panuje tu takie ogólne przygn臋bienie, które jest obecne i odczuwalne. Dlatego rola ksi臋dza i psychologa ma wielkie znaczenie, nawet je艣li nie doradzasz nikomu, nie robisz nic takiego, ale po prostu idziesz do sklepu, u艣miechasz si臋 do ludzi na ulicy i troch臋 z nimi rozmawiasz. To jest pewne 艣wiadectwo i znak nadziei鈥� Cho膰 nie wiem, czy te s艂owa nie brzmi膮 zbyt patetycznie鈥�.