ÃÛÌÒ½»ÓÑ

„MyÅ›lÄ™, że najbardziej potrzebujÄ… obecnoÅ›ci i takiego dobrego sÅ‚owa. Wiele osób, które przychodzÄ… i zapisujÄ… swoje intencje, przychodzi z ciężarem np. przeżywania braku kontaktu ze swoimi bliskimi, którzy walczÄ… na froncie albo nawet sÄ… w niewoli. Stracony kontakt z tymi osobami z jednej strony trzyma ich przy nadziei, że żyjÄ…, i przychodzÄ…, zapisujÄ…c na MszÄ™ Å›wiÄ™tÄ…, ale z drugiej strony widać w nich takÄ… ogromnÄ… troskÄ™ i emocje – mówi Radiu WatykaÅ„skiemu siostra Kurek. – MyÅ›lÄ™, że my mamy tutaj takÄ… misjÄ™ bycia przy tych osobach, modlitwy za nich, towarzyszenia. To jakaÅ› chwilka, która dla nich stanowi takie Å›wiatÅ‚o, takÄ… pomoc – mam nadziejÄ™, że tak jest – kiedy dotyka nas jakaÅ› rzeczywistość trudna dla nas, wczeÅ›niej to byÅ‚y alarmy wyjÄ…cych syren, teraz mamy ten brak Å›wiatÅ‚a, w ogóle sama rzeczywistość wojny. WiÄ™c sam ten moment jest ciężki. UkraiÅ„cy zbierajÄ… siÄ™, nabierajÄ… siÅ‚y i dostosowujÄ… siÄ™ do warunków, w jakich trzeba żyć. To, co ja podziwiam i to, co widzÄ™ u nich, to jest ogromna siÅ‚a, jaka siÄ™ w nich rodzi, nadzieja na zwyciÄ™stwo. Oni wszyscy wierzÄ… w zwyciÄ™stwo. Jedynie trzeba odczekać. Podziwiam także cierpliwość i opanowanie w tym oczekiwaniu. Nikt nie chce i nikt nie czeka na to, że nagle, jak gwiazdka z nieba, spadnie ta wolność, tylko wszyscy cierpliwe czekajÄ… i znoszÄ… tÄ™ rzeczywistość na miarÄ™ swoich możliwoÅ›ci. Wiele razy rozmawiamy, jak nas to psychicznie wykaÅ„cza, jak bardzo nas to dotyka. Ale zawsze koÅ„czymy stwierdzeniem «trzeba nauczyć siÄ™ z tym żyć». To jest zdanie, z którym spotykamy siÄ™ chyba wszyscy.“