ÃÛÌÒ½»ÓÑ

„Świadomość ponoszonych strat to jeden z najcięższych ciosów, jakie zadaje ta wojna. DziÅ› jednak nie jest czas na Å‚zy, pÅ‚akać bÄ™dziemy jutro. DziÅ› trwa zaciÄ™ta walka. To jedna z tych rzeczy, których nie widać z daleka. Ból z powodu start zanika w obliczu sensu, który odnajdujemy w naszych cierpieniach. To chyba jedna z najtrudniejszych rzeczy w misji kapelana wojskowego, ukazać sens ludzkiego cierpienia. Å»oÅ‚nierze ukraiÅ„scy majÄ… silnÄ… motywacjÄ™. Dobrze wiedzÄ…, co robiÄ…. BroniÄ… swych rodzin, broniÄ… życia, najbliższych, wÅ‚asnego kraju. ZupeÅ‚nie inaczej wyglÄ…da to u żoÅ‚nierzy rosyjskich, bo oni sÄ… ofiarami reżimu, rosyjskiej propagandy. I dlatego wyzbywajÄ… siÄ™ ludzkiej godnoÅ›ci. ZabijajÄ… bez powodu. I to wszystko dzieje siÄ™ w XXI w. (…) Dlaczego ludzie z kultury, która wydaÅ‚a Dostojewskiego czy Czajkowskiego mogÄ… być tak okrutni, absurdalni w swym okrucieÅ„stwie? (…) Kiedy skoÅ„czy siÄ™ ta wojna, bÄ™dzie czas na Å‚zy. Zginęło bowiem tak wielu ludzi. Nie tylko żoÅ‚nierzy, ale też cywilów. StraciliÅ›my tak wielu ludzi ważnych dla naszej kultury, nauki, cywilizacji. Dlatego ból jest wielki. Ale dziÅ›, powtarzam, nie czas na Å‚zy, dziÅ› stawkÄ… jest nasze przetrwanie. Dlatego nasi żoÅ‚nierze – widziaÅ‚em to na wÅ‚asne oczy, mogÄ™ dać Å›wiadectwo – wiedzÄ…, co majÄ… robić. PÅ‚acÄ…c bardzo wysokÄ… cenÄ™, broniÄ… życia i ludzkoÅ›ci.“