ÃÛÌÒ½»ÓÑ

„Jednoczymy siÄ™ z AlessandrÄ…, która z Davidem szÅ‚a przez życie ramiÄ™ w ramiÄ™ już od czasów szkolnych. Jednoczymy siÄ™ z jego dziećmi LidÄ… i Guliem, braćmi i siostrami, a także wieloma innymi, którzy uważali go za jednego z nas. Niemal instynktownie, z powodu jego postawy, w której nie byÅ‚o arogancji, wyniosÅ‚oÅ›ci, z powodu jego empatii. ByÅ‚ jak kolega z klasy. (…) MuszÄ™ przyznać, że, kiedy widzÄ™, jak wiele miÅ‚oÅ›ci okazano w tych dniach Davidowi i jego rodzinie, lepiej rozumiem, że radość pochodzi z tego, co daje siÄ™ innymi. Bo radość rodzi siÄ™ z bycia, a nie z posiadania. Z bycia dla innych, a nie z szukania wÅ‚asnych korzyÅ›ci. MyÅ›lÄ™, że David pozostawiÅ‚ nam wszystkim w sercu swój uÅ›miech, który jest pierwszym sposobem na przyjÄ™cie drugiego, nie usiÅ‚ujÄ…c mu siÄ™ przypodobać, ale ot tak, po prostu. ByÅ‚ niemal nieÅ›miaÅ‚y. KtoÅ› powiedziaÅ‚, że nigdy nie widziaÅ‚, aby ktoÅ› siÄ™ na niego gniewaÅ‚. (…) DziÄ™kujemy Panu za Davida, który zachowaÅ‚ pogodÄ™ ducha również w cierpieniu, w chorobie, którÄ… przyjÄ…Å‚ z godnoÅ›ciÄ…, nie obciążajÄ…c jÄ… innych, a kiedy gasÅ‚o jego życie, zachÄ™caÅ‚ wszystkich, by patrzyli daleko przed siebie. Å»yÅ‚ siÅ‚Ä… swych ideaÅ‚ów i miÅ‚oÅ›ci, którÄ… mu okazano. Niech Jezus przyjmie CiÄ™ w swym wielkim miÅ‚osierdziu. Dobrej drogi! Odpoczywaj w pokoju! A twój uÅ›miech niech nam zawsze przypomina, że mamy szukać szczęścia i budować nadziejÄ™, wszyscy bÄ™dÄ…c braćmi. Fratelli tutti. Amen.“