蜜桃交友

Ks. Pawe艂 Rytel-Andrianik - Watykan

Franciszek zaznaczy艂, 偶e to w艂a艣nie 鈥濪uch 艢wi臋ty jest Tym, który zapewnia powszechno艣膰 i jedno艣膰 Ko艣cio艂a鈥�. A Ko艣ció艂 鈥� jak zaznacza Papie偶 cytuj膮c 艣w. 艁ukasza Ewangelist臋 鈥� jest znakiem 鈥瀗owej jedno艣ci mi臋dzy wszystkimi narodami鈥�.

Przywo艂uj膮c s艂owa 艣w. Augustyna Ojciec 艢wi臋ty wyja艣nia, 偶e 鈥瀋zym dusza dla cia艂a, tym Duch 艢wi臋ty dla cia艂a Chrystusowego, którym jest Ko艣ció艂鈥�. Dlatego w艂a艣nie 鈥� jak zaznacza Papie偶 鈥� 鈥濪uch 艢wi臋ty nie dzia艂a na rzecz jedno艣ci Ko艣cio艂a z zewn膮trz; nie ogranicza si臋 do nakazywania nam trwania w jedno艣ci. On sam jest «wi臋zi膮 jedno艣ci»鈥�.

Papie偶 podkre艣la, 偶e 鈥瀓edno艣膰 Ko艣cio艂a jest jedno艣ci膮 mi臋dzy osobami i nie osi膮ga si臋 jej przy stole, ale w 偶yciu鈥�. A nie jest to 艂atwe, bo cho膰 鈥瀢szyscy pragniemy jedno艣ci鈥� to 鈥� jak zaznacza Franciszek 鈥� 鈥瀓est ona tak trudna do osi膮gni臋cia, 偶e nawet w ma艂偶e艅stwie i rodzinie jedno艣膰 i zgoda s膮 jednymi z najtrudniejszych rzeczy do osi膮gni臋cia, a jeszcze trudniejszymi do utrzymania鈥�.

鈥濲edno艣膰 Pi臋膰dziesi膮tnicy, wed艂ug Ducha, dokonuje si臋 wówczas, gdy cz艂owiek stara si臋 postawi膰 w centrum Boga, a nie samego siebie鈥� 鈥� podsumowuje Ojciec 艢wi臋ty. 

Pe艂na tre艣膰 katechezy:

Drodzy Bracia i Siostry, dzie艅 dobry!

W naszym cyklu katechez na temat Ducha 艢wi臋tego i Ko艣cio艂a odnosimy si臋 dzisiaj do Ksi臋gi Dziejów Apostolskich.

Relacja o zst膮pieniu Ducha 艢wi臋tego w dniu Pi臋膰dziesi膮tnicy rozpoczyna si臋 od opisu niektórych znaków przygotowawczych 鈥� szumi膮cego wiatru i j臋zyków ognia 鈥� ale ko艅czy si臋 stwierdzeniem: 鈥濱 wszyscy zostali nape艂nieni Duchem 艢wi臋tym鈥� (Dz 2, 4). 艢w. 艁ukasz 鈥� autor Dziejów Apostolskich 鈥� podkre艣la, 偶e Duch 艢wi臋ty jest Tym, który zapewnia powszechno艣膰 i jedno艣膰 Ko艣cio艂a. Bezpo艣rednim skutkiem 鈥瀗ape艂nienia Duchem 艢wi臋tym鈥� jest to, 偶e Aposto艂owie 鈥瀦acz臋li mówi膰 obcymi j臋zykami鈥� i wyszli z Wieczernika, aby g艂osi膰 Jezusa Chrystusa t艂umowi (por. Dz 2, 4 nn).

W ten sposób, 艁ukasz chcia艂 podkre艣li膰 powszechn膮 misj臋 Ko艣cio艂a, jako znaku nowej jedno艣ci mi臋dzy wszystkimi narodami. Widzimy, 偶e Duch 艢wi臋ty dzia艂a na dwa sposoby na rzecz jedno艣ci. Z jednej strony pobudza Ko艣ció艂 do wyj艣cia na zewn膮trz, aby móg艂 przyjmowa膰 coraz wi臋cej osób i narodów; z drugiej strony gromadzi go w swym wn臋trzu, aby umocni膰 osi膮gni臋t膮 jedno艣膰. Uczy go poszerza膰 si臋 w powszechno艣ci i gromadzi膰 si臋 w jedno艣ci. Powszechny i jeden: to jest tajemnica Ko艣cio艂a.

Dzia艂anie pierwszego z tych dwóch ruchów 鈥� powszechno艣ci 鈥� dostrzegamy w Dziejach Apostolskich, w rozdziale 10, w wydarzeniu nawrócenia Korneliusza. W dniu Pi臋膰dziesi膮tnicy aposto艂owie g艂osili Chrystusa wszystkim 呕ydom i wyznawcom Prawa Moj偶eszowego, niezale偶nie od tego, do jakiego narodu nale偶eli. Trzeba by艂o kolejnej 鈥濸i臋膰dziesi膮tnicy鈥�, bardzo podobnej do pierwszej, tej w domu setnika Korneliusza, aby sk艂oni膰 Aposto艂ów do poszerzenia horyzontu i prze艂amania ostatniej bariery, mi臋dzy 呕ydami a poganami (por. Dz 10-11).

Do tej ekspansji etnicznej dochodzi ekspansja geograficzna. Pawe艂 鈥� czytamy ponownie w Dziejach Apostolskich (por. 16, 6-10) 鈥� chcia艂 g艂osi膰 Ewangeli臋 w nowym regionie Azji Mniejszej. Ale, jak napisano, 鈥濪uch 艢wi臋ty zabroni艂 im鈥�; chcia艂 przej艣膰 do Bitynii, 鈥濪uch 艢wi臋ty nie pozwoli艂 im鈥�. Natychmiast odkrywamy powód tych zaskakuj膮cych zakazów Ducha: nast臋pnej nocy Aposto艂 otrzyma艂 we 艣nie rozkaz wyruszenia do Macedonii. W ten sposób Ewangelia opu艣ci艂a jego rodzinn膮 Azj臋 i wkroczy艂a do Europy.

Drugi ruch Ducha 艢wi臋tego 鈥� ten, który stwarza jedno艣膰 鈥� dostrzegamy w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich, podczas tak zwanego Soboru Jerozolimskiego. Problem polega na tym, jak sprawi膰, by osi膮gni臋ta powszechno艣膰 nie zagrozi艂a jedno艣ci Ko艣cio艂a. Duch 艢wi臋ty nie zawsze dzia艂a na rzecz jedno艣ci nagle, poprzez cudowne i stanowcze interwencje, jak w dniu Pi臋膰dziesi膮tnicy. Czyni to równie偶 鈥� i to w wi臋kszo艣ci przypadków 鈥� poprzez dyskretne dzia艂anie, z poszanowaniem czasu i ludzkich ró偶nic, pos艂uguj膮c si臋 osobami i instytucjami, przez modlitw臋 i spory. W sposób, powiedzieliby艣my dzisiaj, synodalny. Tak w艂a艣nie sta艂o si臋 na Soborze Jerozolimskim w kwestii obowi膮zków wynikaj膮cych z Prawa Moj偶eszowego.

艢w. Augustyn wyja艣nia jedno艣膰 dokonan膮 przez Ducha 艢wi臋tego za pomoc膮 obrazu, który sta艂 si臋 klasyczny: 鈥濩zym dusza dla cia艂a, tym Duch 艢wi臋ty dla cia艂a Chrystusowego, którym jest Ko艣ció艂鈥� [1]. Obraz ten pomaga nam zrozumie膰 co艣 wa偶nego. Duch 艢wi臋ty nie dzia艂a na rzecz jedno艣ci Ko艣cio艂a z zewn膮trz; nie ogranicza si臋 do nakazywania nam trwania w jedno艣ci. On sam jest 鈥瀢i臋zi膮 jedno艣ci鈥�. To On, który czyni jedno艣膰 Ko艣cio艂a.

Jak zawsze, ko艅czymy my艣l膮, która pomaga nam przej艣膰 od Ko艣cio艂a jako ca艂o艣ci do ka偶dego z nas. Jedno艣膰 Ko艣cio艂a jest jedno艣ci膮 mi臋dzy osobami i nie osi膮ga si臋 jej przy stole, ale w 偶yciu. Osi膮ga si臋 w 偶yciu. Wszyscy pragniemy jedno艣ci, wszyscy pragniemy jej z g艂臋bi naszych serc, ale jest ona tak trudna do osi膮gni臋cia, 偶e nawet w ma艂偶e艅stwie i rodzinie jedno艣膰 i zgoda s膮 jednymi z najtrudniejszych rzeczy do osi膮gni臋cia, a jeszcze trudniejszymi do utrzymania.

Powodem 鈥� i to jest trudne dla jedno艣ci mi臋dzy nami 鈥� to, 偶e ka偶dy chce, owszem, osi膮gn膮膰 jedno艣膰, ale wokó艂 swojego punktu widzenia, nie my艣l膮c o tym, 偶e druga osoba 鈥� 偶e inni 鈥� która stoi przed nim my艣li dok艂adnie to samo o 鈥瀞woim鈥� punkcie widzenia. W ten sposób jedno艣膰 jedynie si臋 oddala. Jedno艣膰 偶ycia, jedno艣膰 Pi臋膰dziesi膮tnicy, wed艂ug Ducha, dokonuje si臋 wówczas, gdy cz艂owiek stara si臋 postawi膰 w centrum Boga, a nie samego siebie. W ten sposób buduje si臋 równie偶 jedno艣膰 chrze艣cijan: nie czekaj膮c, a偶 inni do艂膮cz膮 do nas tam, gdzie jeste艣my, ale pod膮偶aj膮c razem ku Chrystusowi.

Pro艣my Ducha 艢wi臋tego, aby pomóg艂 nam by膰 narz臋dziami jedno艣ci i pokoju.