蜜桃交友

21 kwietnia 2024 r.

Powo艂ani, by sia膰 nadziej臋 i budowa膰 pokój

Drodzy Bracia i Siostry!

Ka偶dego roku 艢wiatowy Dzie艅 Modlitw o Powo艂ania zach臋ca nas do rozwa偶enia cennego daru powo艂ania, jakie Pan kieruje do ka偶dego z nas, swojego wiernego ludu w drodze, aby艣my mogli uczestniczy膰 w Jego planie mi艂o艣ci i uciele艣nia膰 pi臋kno Ewangelii w ró偶nych stanach 偶ycia. S艂uchanie Bo偶ego powo艂ania, które nie jest zewn臋trznie narzuconym obowi膮zkiem, np. w imi臋 religijnego idea艂u, jest natomiast najpewniejszym sposobem, w jaki mo偶emy umacnia膰 pragnienie szcz臋艣cia, które w sobie nosimy: nasze 偶ycie urzeczywistnia si臋 i spe艂nia, gdy odkrywamy kim jeste艣my, jakie s膮 nasze cechy, w jakiej dziedzinie mo偶emy je dobrze wykorzysta膰, jak膮 drog臋 mo偶emy obra膰, aby sta膰 si臋 znakiem i narz臋dziem mi艂o艣ci, akceptacji, pi臋kna i pokoju w sytuacjach, w których 偶yjemy. 

Zatem, ten Dzie艅 jest zawsze pi臋kn膮 okazj膮, aby z wdzi臋czno艣ci膮 wspomina膰 przed Panem wiern膮, codzienn膮 i cz臋sto ukryt膮 prac臋 tych, którzy przyj臋li powo艂anie anga偶uj膮ce ca艂e ich 偶ycie. My艣l臋 o matkach i ojcach, którzy nie troszcz膮 si臋 przede wszystkim o siebie i nie pod膮偶aj膮 za nurtem powierzchownego stylu, ale podporz膮dkowuj膮 swoje 偶ycie trosce o relacje, z mi艂o艣ci膮 i bezinteresowno艣ci膮 otwieraj膮c si臋 na dar 偶ycia i po艣wi臋caj膮c si臋 s艂u偶bie na rzecz swoich dzieci oraz ich wzrastania. My艣l臋 o tych, którzy wykonuj膮 swoj膮 prac臋 z po艣wi臋ceniem i duchem wspó艂pracy; o tych, którzy na ró偶nych polach i na ró偶ne sposoby anga偶uj膮 si臋 w budowanie bardziej sprawiedliwego 艣wiata, bardziej solidarnej gospodarki, bardziej sprawiedliwej polityki, bardziej ludzkiego spo艂ecze艅stwa: o wszystkich ludziach dobrej woli, którzy po艣wi臋caj膮 si臋 dobru wspólnemu. My艣l臋 o osobach konsekrowanych, które ofiarowuj膮 swoje 偶ycie Panu w ciszy modlitwy, a tak偶e w dzia艂aniu apostolskim, czasami na obszarach granicznych, i nie szcz臋dz膮c si艂, twórczo realizuj膮c swój charyzmat i po艣wi臋caj膮c je spotykanym ludziom. My艣l臋 te偶 o tych, którzy przyj臋li powo艂anie do sakramentalnego kap艂a艅stwa i po艣wi臋caj膮 si臋 g艂oszeniu Ewangelii oraz dziel膮 swoje 偶ycie, wraz z Chlebem eucharystycznym, na rzecz braci i sióstr, siej膮c nadziej臋 i ukazuj膮c wszystkim pi臋kno Królestwa Bo偶ego. 

Ludziom m艂odym, zw艂aszcza tym, którzy czuj膮 si臋 oddaleni lub nie ufaj膮 Ko艣cio艂owi, chcia艂bym powiedzie膰: dajcie si臋 zafascynowa膰 Jezusowi, kierujcie do Niego wasze wa偶ne pytania poprzez karty Ewangelii, pozwólcie si臋 zaniepokoi膰 Jego obecno艣ci膮, która zawsze wprowadza nas w zbawienny w kryzys. On szanuje nasz膮 wolno艣膰 bardziej ni偶 ktokolwiek inny, nie narzuca si臋, lecz proponuje siebie: pozostawcie Mu przestrze艅, a odnajdziecie swoje szcz臋艣cie w pój艣ciu za Nim a, je艣li tego od was za偶膮da, w ca艂kowitym oddaniu si臋 Jemu. 

Lud w drodze

Polifonia charyzmatów i powo艂a艅, które Wspólnota chrze艣cija艅ska rozpoznaje i którym towarzyszy, pomaga nam w pe艂ni zrozumie膰 nasz膮 to偶samo艣膰 jako chrze艣cijan: jako Lud Bo偶y krocz膮cy ulicami 艣wiata, o偶ywiany przez Ducha 艢wi臋tego i w艂膮czony jak 偶ywe kamienie w Cia艂o Chrystusa, ka偶dy z nas odkrywa, 偶e jeste艣my cz艂onkami wielkiej rodziny, dzie膰mi Ojca oraz bra膰mi i siostrami naszych bli藕nich. Nie jeste艣my wyspami zamkni臋tymi w sobie, ale cz臋艣ci膮 ca艂o艣ci. St膮d 艢wiatowy Dzie艅 Modlitw o Powo艂ania nosi odci艣ni臋t膮 piecz臋膰 synodalno艣ci: istnieje wiele charyzmatów, a my jeste艣my wezwani do s艂uchania siebie nawzajem i do pod膮偶ania razem, aby je odkrywa膰 i rozeznawa膰, do czego wzywa nas Duch dla dobra wszystkich.

Ponadto, w obecnym momencie dziejowym wspólna droga prowadzi nas do Roku Jubileuszowego 2025. Id藕my jako pielgrzymi nadziei w kierunku Roku 艢wi臋tego, aby艣my odkrywaj膮c na nowo swoje powo艂anie i odnosz膮c si臋 do ró偶nych darów Ducha, byli w 艣wiecie nosicielami i 艣wiadkami marzenia Jezusa: tworzy膰 jedn膮 rodzin臋, zjednoczon膮 w mi艂o艣ci Boga i z艂膮czon膮 wi臋zi膮 mi艂o艣ci, dzielenia si臋 i braterstwa.

Dzie艅 ten po艣wi臋cony jest w szczególno艣ci modlitwie, aby wyprosi膰 u Ojca dar 艣wi臋tych powo艂a艅 do budowania Jego Królestwa: 鈥瀙ro艣cie wi臋c Pana 偶niwa, 偶eby wyprawi艂 robotników na swoje 偶niwo!鈥� (艁k 10, 2). A modlitwa 鈥� jak wiemy 鈥� bardziej polega na s艂uchaniu, ni偶 na s艂owach kierowanych do Boga. Pan przemawia do naszego serca i chce je zasta膰 otwartym, szczerym i hojnym. Jego S艂owo sta艂o si臋 cia艂em w Jezusie Chrystusie, który objawia i przekazuje nam ca艂膮 wol臋 Ojca. W tym roku 2024, po艣wi臋conym w艂a艣nie modlitwie w ramach przygotowa艅 do Jubileuszu, jeste艣my wezwani do ponownego odkrycia bezcennego daru mo偶liwo艣ci dialogu z Panem, z serca do serca, staj膮c si臋 w ten sposób pielgrzymami nadziei, poniewa偶 鈥瀖odlitwa jest pierwsz膮 si艂膮 nadziei. Modlisz si臋, i nadzieja ro艣nie, rozwija si臋. Powiedzia艂bym, 偶e modlitwa otwiera drzwi nadziei. Nadzieja jest, ale moj膮 modlitw膮 otwieram jej drzwi鈥� (Katecheza, 20 maja 2020 r.; L鈥橭sservatore Romano, wyd. polskie, n. 6 (423)/2020, s. 13).

Pielgrzymi nadziei i budowniczowie pokoju

Ale co to znaczy by膰 pielgrzymem? Ten, kto podejmuje pielgrzymk臋, stara si臋 przede wszystkim mie膰 jasny cel i zawsze nosi go w swoim sercu i umy艣le. Jednocze艣nie jednak, aby osi膮gn膮膰 ów cel, trzeba skoncentrowa膰 si臋 na kroku obecnym, aby stawi膰 mu czo艂a, trzeba by膰 lekkim, pozby膰 si臋 niepotrzebnych ci臋偶arów, nosi膰 to, co niezb臋dne i zmaga膰 si臋 ka偶dego dnia, aby zm臋czenie, strach, niepewno艣膰 i mroki nie zagradza艂y obranej drogi. Bycie pielgrzymem oznacza wi臋c wyruszanie na nowo ka偶dego dnia, rozpoczynanie zawsze od nowa, odnajdywanie entuzjazmu i si艂y do pokonywania kolejnych etapów drogi, które pomimo znu偶enia i trudno艣ci zawsze otwieraj膮 przed nami nowe horyzonty i nieznane widoki.

Znaczenie chrze艣cija艅skiej pielgrzymki jest w艂a艣nie takie: wyruszamy w drog臋, aby odkry膰 mi艂o艣膰 Boga, a jednocze艣nie odkry膰 siebie, poprzez podró偶 wewn臋trzn膮, ale zawsze pobudzan膮 wielo艣ci膮 relacji. Jeste艣my zatem pielgrzymami, poniewa偶 jeste艣my powo艂ani: powo艂ani, by kocha膰 Boga i kocha膰 siebie nawzajem. W ten sposób nasze pielgrzymowanie po tej ziemi nigdy nie ko艅czy si臋 daremnym zm臋czeniem lub bezcelowym w臋drowaniem. Wr臋cz przeciwnie, ka偶dego dnia, odpowiadaj膮c na nasze powo艂anie, staramy si臋 podejmowa膰 mo偶liwe kroki w kierunku nowego 艣wiata, w którym b臋dziemy 偶y膰 w pokoju, sprawiedliwo艣ci i mi艂o艣ci. Jeste艣my pielgrzymami nadziei, poniewa偶 zmierzamy ku lepszej przysz艂o艣ci i staramy si臋 j膮 budowa膰 przemierzaj膮c drog臋.

Taki jest ostatecznie cel ka偶dego powo艂ania: stawa膰 si臋 m臋偶czyznami i kobietami nadziei. Jako jednostki i wspólnoty, w ró偶norodno艣ci charyzmatów i pos艂ug, wszyscy jeste艣my wezwani do 鈥瀗adawania cia艂a i serca鈥� nadziei Ewangelii w 艣wiecie naznaczonym epokowymi wyzwaniami: gro藕nym rozszerzaniem si臋 trzeciej wojny 艣wiatowej w kawa艂kach; t艂umami migrantów uciekaj膮cych ze swoich krajów w poszukiwaniu lepszej przysz艂o艣ci; ci膮g艂ym wzrostem liczby ubogich; niebezpiecze艅stwem nieodwracalnego zagro偶enia zdrowia naszej planety. Do tego wszystkiego nale偶y doda膰 trudno艣ci, które napotykamy na co dzie艅, i które niekiedy gro偶膮 nam popadni臋ciem w rezygnacj臋 lub defetyzm.

Zatem, w tych naszych czasach, decyduj膮ce znaczenie dla nas, chrze艣cijan, ma piel臋gnowanie patrzenia pe艂nego nadziei, aby艣my mogli owocnie pracowa膰, odpowiadaj膮c na powierzone nam powo艂anie, w s艂u偶bie Królestwa Bo偶ego, Królestwa mi艂o艣ci, sprawiedliwo艣ci i pokoju. Ta nadzieja 鈥� zapewnia nas 艣w. Pawe艂 鈥� 鈥瀦awie艣膰 nie mo偶e鈥� (Rz 5, 5), poniewa偶 jest obietnic膮, któr膮 Pan Jezus nam uczyni艂, 偶e pozostanie z nami na zawsze i zaanga偶uje nas w dzie艂o odkupienia, którego chce dokona膰 w sercu ka偶dego cz艂owieka i w 鈥瀞ercu鈥� stworzenia. Ta nadzieja znajduje swój o艣rodek pobudzaj膮cy w zmartwychwstaniu Chrystusa, które 鈥瀦awiera 偶ywotn膮 si艂臋, która przenikn臋艂a 艣wiat. Tam, gdzie wszystko wydaje si臋 martwe, ze wszystkich stron pojawiaj膮 si臋 ponownie kie艂ki zmartwychwstania. Jest to si艂a niemaj膮ca sobie równych. To prawda, i偶 wiele razy wydaje si臋, 偶e Bóg nie istnieje: widzimy niesprawiedliwo艣膰, z艂o艣膰, oboj臋tno艣膰 i okrucie艅stwo, które nie ust臋puj膮. Jednak jest tak samo pewne, 偶e po艣ród ciemno艣ci zaczyna zawsze wyrasta膰 co艣 nowego, co wcze艣niej czy pó藕niej przynosi owoc鈥� (Adhort. apost. Evangelii gaudium, 276). Aposto艂 Pawe艂 ponownie stwierdza, 偶e 鈥瀢 nadziei ju偶 jeste艣my zbawieni鈥� (Rz 8, 24). Odkupienie dokonane w wydarzeniu paschalnym daje nadziej臋, pewn膮, niezawodn膮 nadziej臋, z któr膮 mo偶emy stawi膰 czo艂a wyzwaniom tera藕niejszo艣ci.

Bycie pielgrzymami nadziei i budowniczymi pokoju oznacza zatem budowanie swojego 偶ycia na skale zmartwychwstania Chrystusa, wiedz膮c, 偶e ka偶de nasze przedsi臋wzi臋cie, w powo艂aniu, które przyj臋li艣my i realizujemy, nie pada w pró偶ni臋. Pomimo pora偶ek i niepowodze艅, dobro, które siejemy, ro艣nie w ciszy i nic nie mo偶e nas oddzieli膰 od ostatecznego celu: spotkania z Chrystusem i rado艣ci 偶ycia w braterstwie ze sob膮 na wieczno艣膰. To ostateczne powo艂anie musimy antycypowa膰 ka偶dego dnia: relacja mi艂o艣ci z Bogiem i z naszymi bra膰mi i siostrami zaczyna si臋 ju偶 teraz, aby urzeczywistni膰 marzenie Boga, marzenie o jedno艣ci, pokoju i braterstwie. Niech nikt nie czuje si臋 wykluczony z tego powo艂ania! Ka偶dy z nas, z naszymi ograniczonymi zdolno艣ciami, w swoim stanie 偶ycia mo偶e by膰, z pomoc膮 Ducha 艢wi臋tego, siewc膮 nadziei i pokoju.

Odwaga, by da膰 co艣 z siebie

W zwi膮zku z tym wszystkim mówi臋 raz jeszcze, tak jak podczas 艢wiatowych Dni M艂odzie偶y w Lizbonie: 鈥濺ise up! 鈥� Powsta艅cie!鈥�. Obud藕my si臋 ze snu, wyjd藕my z oboj臋tno艣ci, otwórzmy kraty wi臋zienia, w którym czasami si臋 zamykali艣my, aby ka偶dy z nas móg艂 odkry膰 swoje powo艂anie w Ko艣ciele i w 艣wiecie, i sta膰 si臋 pielgrzymem nadziei i budowniczym pokoju! B膮d藕my pasjonatami 偶ycia i zaanga偶ujmy si臋 w pe艂n膮 mi艂o艣ci trosk臋 o tych, którzy nas otaczaj膮 i o 艣rodowisko, w którym 偶yjemy. Powtarzam: miejmy odwag臋 zaanga偶owa膰 si臋! Ksi膮dz Orest Benzi, niestrudzony aposto艂 mi艂osierdzia, staj膮cy zawsze po stronie najmniejszych i bezbronnych, zwyk艂 powtarza膰, 偶e nikt nie jest tak biedny, by nie mia艂 czego艣 do dania, i nikt nie jest tak bogaty, by nie potrzebowa艂 czego艣 otrzyma膰.

Powsta艅my zatem i wyruszmy jako pielgrzymi nadziei, aby艣my, podobnie jak Maryja ze 艣wi臋t膮 El偶biet膮, mogli nie艣膰 or臋dzie rado艣ci, rodzi膰 nowe 偶ycie i by膰 budowniczymi braterstwa i pokoju.

 

Rzym, u 艢wi臋tego Jana na Lateranie, 21 kwietnia 2024 r., w IV Niedziel膮 Wielkanocn膮.

 

FRANCISZEK