蜜桃交友

Krzysztof O艂dakowski SJ 鈥� Watykan

Ksi膮偶ka pod redakcj膮 redaktora naczelnego dziennika 鈥濴鈥橭sservatore Romano鈥� Andrei Mondy, zbiera g艂osy wielkich bohaterów kultury.  Zawiera refleksje 44 autorów, w艣ród których znale藕li si臋 pisarze, arty艣ci, teologowie i dziennikarze, na temat opowie艣ci. Jest ona odpowiedzi膮 na or臋dzie Franciszka na 艢wiatowy dzie艅 艢rodków Spo艂ecznego Przekazu z 2020 roku. Tekst Papie偶a jest podsumowaniem, którego jednak nie chce uznawa膰 jako ostateczne, poniewa偶 opowie艣ci w pewnym sensie nigdy si臋 nie ko艅cz膮. 鈥濧utor or臋dzia czyta wszystkie teksty odnosz膮ce si臋 do niego i przedstawia now膮 refleksj臋, która jest bogatsza od pocz膮tkowej, dzi臋ki wk艂adowi tych osób. Wreszcie, czytelnik ksi膮偶ki podejmie ten dialog i b臋dzie go kontynuowa艂 w swoim codziennym 偶yciu鈥� 鈥� napisa艂 Ojciec 艢wi臋ty.

Te opowiadania s膮 jak «namioty, pod którymi mo偶na si臋 gromadzi膰». To jest pewien splot lin, który mocno wi膮偶e nas ze sob膮. W opowie艣ciach tym, co si臋 liczy, jest opowiadanie, ale jeszcze wa偶niejsze pozostaje s艂uchanie. Ta 办蝉颈膮偶办补 jest relacj膮 z dialogu, który nie ko艅czy si臋 na ostatniej stronie i, jako dialog, znajduje swoj膮 istot臋 w s艂uchaniu, równie偶 tym milcz膮cym.

Po lekturze tekstów Papie偶 podkre艣la szczególnie trzy tematy, które najcz臋艣ciej si臋 w nich przewijaj膮: pierwszy to opowiadanie historii jako «tkanie», drugi odnosi si臋 do ciszy i wi膮偶e si臋 z «tajemnic膮», a trzeci to «wspó艂czucie».

Tkanie podkre艣la rol臋 kobiet w 偶yciu, nast臋pnie plastyczno艣膰, umo偶liwiaj膮c膮 w艂膮czanie nowych sytuacji oraz odbiorców, a tak偶e jednolito艣膰 i spoisto艣膰 opowie艣ci, które maj膮 tre艣膰 i przebieg, jak wody u 藕ród艂a rzeki.

Poczucie tajemnicy, która nas przerasta, 艂膮czy wszystkich ludzi. To, czego nie wiemy, mo偶na jedynie wy艣piewa膰. Dlatego arty艣ci 鈥瀙isz膮 nie tyle o tym, co wiedz膮, ale o tym, o czym nie wiedzieli, 偶e wiedz膮, dopóki nie wydobyli tego z mroku鈥�. Ono otwiera na to, co transcendentne, co w górze, na wymiar duchowy i religijny. Historie s膮 rodzajem 偶agli, które podnosimy, aby uchwyci膰 tchnienie bosko艣ci.

Trzecim w膮tkiem pojawiaj膮cym si臋 w tekstach jest wspó艂czucie, które w duszy ludzkiej jest odpowiednikiem 艂aski Bo偶ej. Jak cz臋sto powtarza Franciszek, jest ono jedn膮 z trzech cech stylu Boga, oprócz blisko艣ci i czu艂o艣ci. Nie mo偶na sprowadzi膰 go jedynie do intymnego wymiaru wewn臋trznego, ma ono odniesienie spo艂eczne.

鈥濷powiadamy nasze historie, poniewa偶 pragniemy, aby nas wys艂uchano. S艂uchamy opowie艣ci, poniewa偶 odczuwamy potrzeb臋 przynale偶no艣ci. Opowiadanie historii wykracza poza granice. Przekracza granice. 艁amie stereotypy. I daje nam dost臋p do pe艂nego rozkwitu ludzkiego serca鈥� 鈥� napisa艂 Franciszek, przytaczaj膮c s艂owa pisarza Colluma McCanna. Jak zako艅czy艂 Papie偶, dzi臋ki opowiadaniom mo偶emy zmniejszy膰 dziel膮cy nas dystans, przerzuca膰 mosty, które po艂膮cz膮 偶ywych i umar艂ych, aby nas prowadzi膰 przez wieki i pokolenia, ku przysz艂o艣ci, któr膮 trzeba tworzy膰 i tka膰 razem.