蜜桃交友

鈥瀂najduj膮 si臋 pod ziemi膮, s膮 ukryte, cz臋sto lekcewa偶one, ale tkwi膮 tam i utrzymuj膮 wszystko. Jakie s膮 nasze wspólne korzenie, które si臋gaj膮 wieków? S膮 to korzenie apostolskie. 艢w. Pawe艂 je uwypukla艂, przypominaj膮c o znaczeniu bycia 鈥瀦budowanymi na fundamencie aposto艂ów鈥� (Ef 2, 20). Te korzenie, które wyros艂y z ziarna Ewangelii, zacz臋艂y przynosi膰 wielkie owoce w艂a艣nie w kulturze hellenistycznej: my艣l臋 tu o wielu staro偶ytnych Ojcach i pierwszych wielkich soborach ekumenicznych. Pó藕niej, niestety, wzrastali艣my w oddaleniu. Skazi艂y nas trucizny 艣wiata, k膮kol podejrzliwo艣ci zwi臋kszy艂 nasze oddalenie i przestali艣my piel臋gnowa膰 komuni臋. 艢w. Bazyli Wielki powiedzia艂, 偶e prawdziwi uczniowie Chrystusa 鈥瀢inni by膰 ukszta艂towani jedynie wed艂ug tego, co w Nim widz膮鈥� (Regu艂y moralne, 80,1, w: 鈥濸isma ascetyczne鈥�, przek艂. ks. J. Naumowicz, Tyniec, 2011). Ze wstydem - przyznaj臋 to w odniesieniu do Ko艣cio艂a katolickiego - dzia艂ania i decyzje, które maj膮 niewiele lub nic wspólnego z Jezusem i Ewangeli膮, naznaczone raczej 偶膮dz膮 zysku i w艂adzy, doprowadzi艂y do os艂abienia komunii. W ten sposób pozwolili艣my, aby zdolno艣膰 owocowania zosta艂a skalana podzia艂ami. Historia ma swój ci臋偶ar i dzisiaj odczuwam potrzeb臋 ponowienia tutaj mojej pro艣by o przebaczenie, skierowanej do Boga i do moich braci za b艂臋dy pope艂nione przez wielu katolików. Wielk膮 pociech膮 jest jednak dla mnie pewno艣膰, 偶e mamy korzenie apostolskie, i 偶e, pomimo wypacze艅 czasu, owa Bo偶a ro艣lina wzrasta i przynosi owoce w tym samym Duchu.鈥�

鈥濳omunia mi臋dzy bra膰mi przynosi Bo偶e b艂ogos艂awie艅stwo. Psalmy porównuj膮 j膮 do 鈥瀌rogocennego olejku na g艂owie, który sp艂ywa na brod臋鈥� (Ps 133, 2). Duch, który zst臋puje w nasze umys艂y, pobudza nas bowiem do bardziej intensywnego braterstwa, do wzajemnego umacniania si臋 w komunii. Nie bójmy si臋 wi臋c siebie, ale pomagajmy sobie nawzajem w uwielbianiu Boga i w s艂u偶bie bli藕niemu, bez prozelityzmu i z pe艂nym poszanowaniem wolno艣ci innych, poniewa偶 鈥� jak napisa艂 艣w. Pawe艂 鈥� 鈥瀏dzie jest Duch Pa艅ski, tam wolno艣膰鈥� (2 Kor 3, 17). Modl臋 si臋, aby Duch mi艂o艣ci pokona艂 nasze opory i uczyni艂 nas budowniczymi komunii, poniewa偶 鈥瀏dy mi艂o艣膰 ca艂kowicie usunie l臋k i l臋k przemieni si臋 w mi艂o艣膰, wtedy oka偶e si臋, 偶e wszyscy zbawieni stworzyli jedno艣膰鈥� (艢W. GRZEGORZ Z NYSSY, Homilia 15 do Pie艣ni nad Pie艣niami, t艂um. Marta Przyszychowska, Kraków 2007, s. 238). Z drugiej strony, jak mo偶emy dawa膰 艣wiatu 艣wiadectwo o zgodno艣ci Ewangelii, je艣li my, chrze艣cijanie, nadal jeste艣my podzieleni? Jak mo偶emy g艂osi膰 mi艂o艣膰 Chrystusa, który gromadzi narody, je艣li nie jeste艣my zjednoczeni mi臋dzy sob膮?鈥�

鈥炩�瀂osta艅cie tu i czuwajcie鈥� (Mk 14, 34) - powiedzia艂 Jezus. Jego pro艣ba do Aposto艂ów by艂a w liczbie mnogiej. Pragnie On, aby艣my równie偶 i my czuwali i modlili si臋: aby nie艣膰 艣wiatu Bo偶e pocieszenie i uzdrawia膰 nasze zranione relacje, potrzebna jest nasza modlitwa za siebie nawzajem. Jest ona potrzebna do dokonania 鈥瀗iezb臋dnego oczyszczenia pami臋ci historycznej. Dzi臋ki 艂asce Ducha 艢wi臋tego uczniowie Chrystusa, o偶ywieni mi艂o艣ci膮, odwag膮 p艂yn膮c膮 z prawdy i szczer膮 wol膮 wzajemnego przebaczenia i pojednania, s膮 powo艂ani, aby ponownie zastanowi膰 si臋 nad swoj膮 bolesn膮 przesz艂o艣ci膮 i nad ranami, jakie niestety zadaje ona do dzisiaj鈥� (艢W. JAN PAWE艁 II, Enc. Ut unum sint, 2).鈥�