蜜桃交友

Krzysztof O艂dakowski SJ 鈥� Watykan

Ojciec 艢wi臋ty zwraca uwag臋, 偶e my, którego pragnie Bóg, jest dzisiaj rozbite i zranione. Kryzys pandemiczny pozwoli艂 to jeszcze wyra藕niej zobaczy膰. Tymczasem wezwanie do tworzenia coraz wi臋kszego my znajduje si臋 u podstaw katolicko艣ci. Powszechno艣膰 jest rzeczywisto艣ci膮, któr膮 nale偶y przyjmowa膰 i prze偶ywa膰 w ka偶dym czasie. Duch 艢wi臋ty czyni nas zdolnymi do przyj臋cia wszystkich, aby tworzy膰 komuni臋 w ró偶norodno艣ci, godz膮c ze sob膮 ró偶nice, bez narzucania jednolito艣ci. W spotkaniu z odmienno艣ci膮 cudzoziemców, migrantów, uchod藕ców i w dialogu mi臋dzykulturowym otrzymujemy mo偶liwo艣膰 wzrastania jako Ko艣ció艂, mo偶liwo艣膰 wzajemnego ubogacania si臋. Ka偶dy ochrzczony pozostaje cz艂onkiem jednego Ko艣cio艂a, mieszka艅cem jednego domu, cz艂onkiem jednej rodziny.

Franciszek zaznaczy艂, 偶e Ko艣ció艂 z natury swojej powinien stawa膰 si臋 coraz bardziej w艂膮czaj膮cy, tak偶e poprzez wychodzenie na peryferie egzystencjalne, aby leczy膰 zranionych oraz szuka膰 zagubionych. W艣ród mieszka艅ców peryferii znajdujemy wielu migrantów i uchod藕ców, przesiedle艅ców i ofiary handlu lud藕mi, którym Pan chce objawi膰 swoj膮 mi艂o艣膰 i obdarzy膰 zbawieniem poprzez twórcze zaanga偶owanie Ko艣cio艂a i w艂膮czenie do niego.

Papie偶 nast臋pnie kieruje swój apel do wszystkich m臋偶czyzn i kobiet na 艣wiecie, aby艣my wspólnie pod膮偶ali razem ku coraz szerszemu my, aby艣my wspólnie budowali rodzin臋 ludzk膮 i tworzyli przysz艂o艣膰 na fundamencie sprawiedliwo艣ci i pokoju. Aby jednak osi膮gn膮膰 ten idea艂, powinni艣my wszyscy burzy膰 mury, które nas oddzielaj膮 i budowa膰 mosty, które sprzyjaj膮 kulturze spotkania. W tej perspektywie, wspó艂czesne migracje daj膮 nam mo偶liwo艣膰 przezwyci臋偶enia naszych l臋ków, aby pozwoli膰 si臋 ubogaci膰 ró偶norodno艣ci膮 tego daru, jakim jest ka偶dy z ludzi. Franciszek mówi jasno, 偶e je艣li tylko zechcemy, mo偶emy przekszta艂ci膰 granice w uprzywilejowane miejsce spotkania.

Aby skutecznie zadba膰 o wspólny dom, o to, aby by艂o w nim miejsce dla wszystkich, musimy budowa膰 coraz szersze 鈥瀖y鈥�, w sposób coraz bardziej odpowiedzialny oraz z mocnym przekonaniem, 偶e ka偶de dobro czynione 艣wiatu jest realizowane dla obecnych i przysz艂ych pokole艅. Chodzi o zaanga偶owanie osobiste i zbiorowe w d膮偶eniu do osi膮gni臋cia bardziej trwa艂ego i zrównowa偶onego rozwoju, sprzyjaj膮cego integracji spo艂ecznej. Jest to zaanga偶owanie, które nie czyni rozró偶nienia mi臋dzy ludno艣ci膮 rodzim膮 a cudzoziemcami, mi臋dzy mieszka艅cami a go艣膰mi, poniewa偶 dotyczy wspólnego skarbu. Ka偶dy powinien si臋 o niego troszczy膰 i móc z niego czerpa膰 korzy艣ci.

Franciszek przypomina, 偶e jeste艣my wezwani do wspólnego marzenia. Nie mo偶emy ba膰 si臋 marzy膰 i czyni膰 to wspólnie, jako jedna ludzko艣膰, jako towarzysze tej samej drogi, jako synowie i córki tej samej ziemi, która jest naszym wspólnym domem (por. Encyklika Fratelli tutti, 8).