蜜桃交友

Krzysztof O艂dakowski SJ 鈥� Watykan

Opowie艣ci pozwalaj膮 nam zrozumie膰 kim jeste艣my, poniewa偶 cz艂owiek jest bytem narracyjnym, który potrzebuje przekazywania historii, aby zachowa膰 swoje 偶ycie. Ojciec 艢wi臋ty przypomina, 偶e komunikowanie jest autentyczne je艣li buduje, gdy jest pokorne w poszukiwaniu prawdy. Bardzo wa偶ne s膮 narracje mówi膮ce o nas samych oraz o pi臋knie, które w nas mieszka, aby pomóc odnale藕膰 korzenie oraz si艂臋 pozwalaj膮c膮 i艣膰 wspólnie.

Mówi, 偶e samo Pismo 艢wi臋te jest Histori膮 historii, a Biblia ukazuje nam Boga, który jest Stworzycielem, ale równocze艣nie Narratorem. Gdy On wypowiada swoje S艂owo, rzeczy staj膮 si臋 (por. Rdz 1). Biblia jest wielk膮 histori膮 mi艂o艣ci mi臋dzy Bogiem, a ludzko艣ci膮. Do艣wiadczenie zapisane w Ksi臋dze Wyj艣cia, z której wzi臋ty jest tytu艂 Or臋dzia, uczy nas, 偶e znajomo艣膰 Boga jest przekazywana przede wszystkim przez opowiadanie, z pokolenia na pokolenie, o tym, jak On nieustannie pozostaje obecny. Bóg 偶ycia komunikuje si臋 opowiadaj膮c 偶ycie.

Wa偶na cz臋艣膰 dokumentu papieskiego jest po艣wi臋cona 鈥瀐istoriom niszcz膮cym鈥�. Narkotyzuj膮 nas one próbuj膮c przekona膰, 偶e, aby by膰 szcz臋艣liwymi ci膮gle potrzebujemy mie膰, posiada膰 i konsumowa膰. Stajemy si臋 偶膮dni plotek i obmów, i prawie nie u艣wiadamiamy sobie, ile przemocy i fa艂szu poch艂aniamy. Konsekwencj膮 jest tworzenie historii destrukcyjnych i prowokacyjnych, które niszcz膮 i rw膮 delikatne nici wspó艂istnienia.

Franciszek skupia równie偶 uwag臋 na historii Jezusa, która ukazuje, 偶e Bóg wzi膮艂 sobie do serca cz艂owieka. Dla Niego nie istniej膮 ma艂e i nieznacz膮ce historie ludzkie. Poprzez dzia艂anie Ducha 艢wi臋tego ka偶da historia, tak偶e ta najbardziej zapomniana, równie偶 i ta zapisana na bardzo krzywych liniach, mo偶e sta膰 si臋 inspiruj膮ca, mo偶e odrodzi膰 si臋 jako arcydzie艂o, staj膮c si臋 dodatkiem do Ewangelii. Ka偶dy z nas zna ró偶ne historie pachn膮ce Ewangeli膮, które da艂y 艣wiadectwo Mi艂o艣ci przemieniaj膮cej 偶ycie.

Kiedy przypominamy sobie o mi艂o艣ci, która nas stworzy艂a i zbawi艂a, kiedy ws膮czamy mi艂o艣膰 w nasze codzienne historie, kiedy tkamy mi艂osierdziem ramy naszych dni, wtedy przek艂adamy kolejn膮 stron臋. Nie jeste艣my ju偶 wi臋cej wpl膮tani w narzekanie i smutki, powi膮zane z chor膮 pami臋ci膮, która zamyka serce, ale otwieramy je na innych, otwieramy si臋 na wizj臋 samego Narratora. Opowiadanie Bogu naszej historii nigdy nie jest bezu偶yteczne, nawet wtedy, gdy kronika wydarze艅 pozostaje niezmienna, zmienia si臋 jednak sens i perspektywa. Opowiada膰 o sobie Panu, to wej艣膰 w jego wspó艂czuj膮ce spojrzenie mi艂o艣ci dla nas i dla innych.