蜜桃交友

Beata Zaj膮czkowsa 鈥� Panama

Punktem wyj艣cia papieskiej refleksji by艂 fragment Ewangelii 艣w. Jana mówi膮cy o spotkaniu zm臋czonego drog膮 Jezusa przy studni z Samarytank膮 i o Jego pro艣bie: 鈥濪aj mi si臋 napi膰鈥�. Franciszek wskaza艂, 偶e nie zawsze potrafimy towarzyszy膰 鈥瀟rudom Pana鈥�, jakby to nie by艂a sprawa Boga. Tymczasem, jak podkre艣li艂, 鈥瀢 tym znoju znajduj膮 miejsce liczne znu偶enia naszych narodów i naszych ludów, naszych wspólnot i tych wszystkich, którzy s膮 utrudzeni i obci膮偶eni鈥�. Papie偶 przypomnia艂, 偶e na ka偶dym z nas spoczywa ca艂a gama ci臋偶arów, które trzeba znie艣膰. Nie sposób ogarn膮膰 wszystkich sytuacji wypalenia si臋 偶ycia osób konsekrowanych, ale we wszystkich znajdujemy piln膮 potrzeb臋 znalezienia studni, od której mo偶na zacz膮膰 od nowa.

Franciszek zauwa偶y艂, 偶e w naszych wspólnotach cz臋sto go艣ci pokusa, któr膮 mo偶na nazwa膰 znu偶eniem nadziei. Rodzi si臋 ona w obliczu przysz艂o艣ci, kiedy rzeczywisto艣膰 鈥瀢ymierza policzki鈥� i podwa偶a si艂y, 艣rodki i wykonalno艣膰 misji w tym tak zmieniaj膮cym si臋 i stawiaj膮cym pytania 艣wiecie. Papie偶 wskaza艂, 偶e takie zm臋czenie parali偶uje. Przestrzeg艂 przed szarym pragmatyzmem, który zadomowi艂 si臋 w wielu wspólnotach i nada艂 鈥瀘bywatelstwo鈥� jednej z najgorszych herezji: my艣leniu, 偶e Pan i nasze wspólnoty nie maj膮 nic do powiedzenia czy dania nowemu rodz膮cemu si臋 艣wiatu. 鈥濿ówczas zdarza si臋, 偶e to, co pewnego dnia zrodzi艂o si臋 jako sól i 艣wiat艂o 艣wiata, w ostateczno艣ci oferuje swoj膮 najgorsz膮 wersj臋鈥� 鈥� podkre艣li艂 Ojciec 艢wi臋ty.

Franciszek zach臋ci艂 do posiadania w chwilach utrudzenia odwagi Jezusa, by powiedzie膰: 鈥濪aj mi si臋 napi膰鈥�. Przypomnia艂, 偶e pragnienia nie mo偶na ugasi膰 jedynie byle jak膮 wod膮, co pokaza艂o 偶ycie Samarytanki, która 鈥瀘d lat nosi艂a puste dzbany nieudanych mi艂o艣ci鈥�. Tylko bowiem s艂owo wytryskuj膮ce ku 偶yciu wiecznemu mo偶e pomóc w odzyskaniu si艂 i proroctwa misji. 鈥�«Daj mi si臋 napi膰» 鈥� o to prosi Pan, i chce aby艣my i my powiedzieli te s艂owa. Mówi膮c to, otwieramy drzwi naszej znu偶onej nadziei, by bez l臋ku powróci膰 do b臋d膮cego u podstaw 藕ród艂a pierwszej mi艂o艣ci, kiedy Jezus przeszed艂 nasz膮 drog膮, spojrza艂 na nas z mi艂osierdziem, poprosi艂, by艣my za Nim poszli鈥� 鈥� podkre艣li艂 Franciszek. Wskaza艂, 偶e zak艂ada to posiadanie odwagi, by da膰 si臋 oczy艣ci膰 i odzyska膰 najbardziej autentyczn膮 cz臋艣膰 naszych pierwotnych charyzmatów. Chodzi o to, by nie tylko spogl膮da膰 z wdzi臋czno艣ci膮 na przysz艂o艣膰, ale i艣膰 w poszukiwaniu korzeni 鈥� 藕ród艂a inspiracji i pozwoli膰, by ponownie mocno zabrzmia艂y po艣ród nas. Papie偶 przypomnia艂, 偶e znu偶ona nadzieja zostanie uzdrowiona i b臋dzie si臋 cieszy膰 鈥瀞woistym trudem serca鈥� wówczas, gdy nie b臋dzie si臋 ba艂a powróci膰 do miejsca pierwszej mi艂o艣ci i b臋dzie umia艂a spotka膰 na peryferiach i w wyzwaniach, przed którymi stajemy dzisiaj, ten sam 艣piew, to samo spojrzenie, które zrodzi艂o 艣piew i spojrzenie naszych ojców. W ten sposób unikniemy niebezpiecze艅stwa wychodzenia od samych siebie i zrezygnujemy z m臋cz膮cego u偶alania si臋 nad sob膮, aby spotka膰 oczy, którymi dzisiaj Chrystus nadal nas poszukuje, wzywa i zach臋ca do misji.

Franciszek wskaza艂 te偶 na znaczenie faktu, 偶e po d艂ugim okresie renowacji panamska katedra ponownie otwiera przed wiernymi swoje drzwi. 鈥濳atedra hiszpa艅ska, india艅ska i afroameryka艅ska staje si臋 w ten sposób katedr膮 panamsk膮, tych dnia wczorajszego, ale i tych dnia dzisiejszego, którzy sprawili, 偶e mog艂a zaistnie膰. Nie nale偶y ju偶 tylko do przesz艂o艣ci, ale jest pi臋knem tera藕niejszo艣ci 鈥� mówi艂 Franciszek. 鈥� Dzi艣 znów jest 艂onem, które pobudza do odnowienia i posilania nadziei, odkrywania, jak pi臋kno dnia wczorajszego staje si臋 podstaw膮 dla budowania pi臋kna jutra. Tak dzia艂a Pan鈥�.