蜜桃交友

Ks. Arkadiusz Noco艅 - Watykan

Bonawentura urodzi艂 si臋 ok. 1218 r. w Bagnoregio (奥艂辞肠丑测). Na chrzcie otrzyma艂 imi臋 Jan. Gdy jako dziecko ci臋偶ko zachorowa艂, jego matka z艂o偶y艂a 艣lub, 偶e je艣li tylko odzyska zdrowie, po艣wi臋ci go Bogu. Choroba ust膮pi艂a, a Jan, gdy dorós艂 wst膮pi艂 do zakonu 艣w. Franciszka, gdzie otrzyma艂 imi臋 Bonawentura. Wys艂any do Pary偶a, by studiowa膰 filozofi臋 i teologi臋, przerós艂 z czasem swoich mistrzów, staj膮c si臋 jednym z najznakomitszych umys艂ów tamtej epoki. By艂 cz艂owiekiem niezwykle wszechstronnym: filozofem, teologiem i mistykiem. Jako teolog przeciwstawia艂 si臋 tzw. 鈥瀟eologii negatywnej鈥�, twierdz膮c, 偶e mo偶liwe jest bezpo艣rednie i pozytywne poznanie Boga. Jego teologia by艂a 鈥瀗ajbardziej pozytywn膮, jaka kiedykolwiek by艂a g艂oszona鈥� (W艂adys艂aw Tatarkiewicz).

Wybrany na genera艂a zakonu, piastowa艂 ten urz膮d przez 18 lat, rz膮dz膮c m膮drze i roztropnie. Zakon franciszka艅ski prze偶ywa艂 wówczas niebywa艂y rozwój, do tego stopnia, 偶e Bonawentura uwa偶any jest przez niektórych za drugiego Ojca Zakonu po 艣w. Franciszku. Papie偶 Grzegorz X widz膮c jego cnoty i wielorakie talenty mianowa艂 go kardyna艂em i biskupem Albano pod Rzymem. Powo艂a艂 go równie偶 na Sobór powszechny do Lyonu (1274 r.), aby koordynowa艂 jego pracami. Bonawentura najbardziej zaanga偶owa艂 si臋 wówczas w spraw臋 pojednania Ko艣cio艂a wschodniego i zachodniego, i to dzi臋ki jego wysi艂kom uda艂o si臋 zawrze膰 porozumienie (przetrwa艂o, niestety, tylko osiem lat). Wyczerpany pracami, zapad艂 na zdrowiu i zmar艂 15 lipca 1274 r. w Lyonie, maj膮c 56 lat. Jego cia艂o z艂o偶ono z najwy偶sz膮 czci膮 w ko艣ciele 艣w. Franciszka w Lyonie, w obecno艣ci wszystkich Ojców Soboru. Kanonizowa艂 go Papie偶 Sykstus IV 14 kwietnia 1482 r.

Z dzie艂a 艣w. Bonawentury pt. 鈥濨reviloquium鈥�: 鈥濸ismo 艢wi臋te jest ksi臋g膮, w której zawarte s膮 s艂owa 偶ywota wiecznego. S膮 one spisane po to, aby艣my nie tylko wierzyli, ale posiedli te偶 偶ycie wieczne, w którym b臋dziemy widzie膰 i kocha膰, i w którym urzeczywistni膮 si臋 wszelkie nasze pragnienia. Kiedy to si臋 dokona, wówczas nape艂nieni b臋dziemy 鈥瀢szelk膮 pe艂no艣ci膮 Boga鈥�. Do tej pe艂ni pragnie wprowadzi膰 nas Pismo 艢wi臋te, dlatego nale偶y je poznawa膰, naucza膰 go i s艂ucha膰. (...) W ten sposób dost膮pimy pe艂nego poznania i doskona艂ej mi艂o艣ci Trójcy 艢wi臋tej, ku której kieruj膮 si臋 pragnienia 艣wi臋tych, i w której mie艣ci si臋 wszelkie dobro i prawda鈥� (Prolog).

鈥濪oktor Seraficki鈥� (Doctor Seraphicus), jak 14 marca 1588 r. zostanie nazwany przez Papie偶a Sykstusa V, odznacza艂 si臋 nie tylko wielk膮 wiedz膮, ale i 艣wi臋to艣ci膮 偶ycia. By艂 te偶 gor膮cym czcicielem Matki Bo偶ej. To on mia艂 wprowadzi膰 zwyczaj trzykrotnego dzwonienia i trzykrotnego odmawiania w ci膮gu dnia modlitwy 鈥濧nio艂 Pa艅ski鈥�, przyj臋ty pó藕niej w ca艂ym Ko艣ciele. Na szczególn膮 uwag臋 zas艂uguje jednak jego pokora, bo mimo s艂awy, jaka go otacza艂a i godno艣ci, które piastowa艂, w klasztorze ch臋tnie pe艂ni艂 tzw. najni偶sze pos艂ugi.

23 maja 1273 r. przebywa艂 w konwencie Bosco ai Frati w Toskanii. Tego w艂a艣nie dnia przybyli do niego wys艂annicy Papie偶a Grzegorza X, aby wr臋czy膰 mu papiesk膮 nominacj臋 i kapelusz kardynalski. Bonawentura, ubrany w fartuch, my艂 w tym czasie przy studni naczynia po obiedzie. Cierpliwie wys艂ucha艂 legatów i uprzejmie im podzi臋kowa艂. Maj膮c za艣 mokre r臋ce poprosi艂, aby kapelusz kardynalski zawiesili na drzewie, po czym... kontynuowa艂 zmywanie naczy艅.

Jeszcze dzisiaj na klasztornym podwórzu mo偶na zobaczy膰 to 鈥瀞艂ynne鈥� drzewo, symbol jego pokory i dystansu do zaszczytów. 艢w. Bonawentura jak ma艂o kto zdawa艂 sobie spraw臋, 偶e 鈥瀟am, w niebie, nie b臋d膮 nas pytali, czy nosi艂e艣 sutann臋 czy habit, golf albo krawat, czy mia艂e艣 tytu艂 magistra albo doktora, czy mia艂e艣 sobie powierzone klucze pa艅stwa czy mieszkania. Tam b臋d膮 nas pytali jakim by艂e艣 cz艂owiekiem鈥� (ks. Mieczys艂aw Mali艅ski). On widzia艂, 偶e na S膮dzie Bo偶ym ka偶dy tytu艂 czy godno艣膰 mo偶e nam jedynie 鈥瀦aszkodzi膰鈥�, bo 鈥瀔omu wiele dano, od tego wiele wymaga膰 si臋 b臋dzie; a komu wiele zlecono, tym wi臋cej od niego b臋d膮 偶膮da膰鈥� (艁k 12, 48).