蜜桃交友

Ks. Arkadiusz Noco艅 - Watykan

Benedykt Józef Labre urodzi艂 si臋 26 marca 1748 r. w Amettes (Francja) w ubogiej, wiejskiej rodzinie. By艂 najstarszy z pi臋tna艣ciorga rodze艅stwa. Od wczesnego dzieci艅stwa prowadzi艂 g艂臋bokie 偶ycie modlitewne, dlatego po uko艅czeniu edukacji, w wieku 16 lat, mimo sprzeciwu rodziny, pragn膮艂 wst膮pi膰 do klasztoru. Kilkakrotnie prosi艂 o przyj臋cie do kartuzów, znanych z surowej regu艂y 鈥� bezskutecznie. Puka艂 te偶 do trapistów, ale i tu spotka艂 si臋 z odmow膮. Kiedy wi臋c przyj臋to go cystersów, wydawa艂o si臋, 偶e marzenia jego wreszcie si臋 spe艂ni艂y, ale po krótkim czasie musia艂 opu艣ci膰 klasztor. Uznano, 偶e jest ma艂o 艣wi臋ty i zbyt roztargniony, nie b臋dzie wi臋c dobrym mnichem. 

Niezra偶ony niepowodzeniami, postanowi艂 uda膰 si臋 do Rzymu, w nadziei, 偶e znajdzie tam odpowiedni klasztor. Kiedy dotar艂 do Pó艂nocnych W艂och, us艂ysza艂 jednak w czasie modlitwy wewn臋trzny g艂os: 鈥濼woim powo艂aniem jest ca艂y 艣wiat, twoim klasztorem ulice, b臋dziesz Bo偶ym pielgrzymem鈥�. Jeszcze tego samego dnia napisa艂 list po偶egnalny do rodziny i rozda艂 ca艂e swoje podró偶ne mienie. Pozostawi艂 sobie tylko jedn膮 szat臋 i worek, w którym nosi艂 Nowy Testament, brewiarz i ksi膮偶eczk臋 鈥濷 na艣ladowaniu Chrystusa鈥�, która 鈥瀗awróci艂a wi臋cej ludzi, ni偶 zawiera w sobie liter鈥� (艣w. Franciszek Salezy).

Pos艂uszny wewn臋trznemu g艂osowi, wyruszy艂 w 艣wiat. Na swojej piersi zawiesi艂 drewniany krzy偶, do jednej r臋ki wzi膮艂 kij, do drugiej ró偶aniec. Przepasany franciszka艅skim sznurem, który otrzyma艂 w Asy偶u, gdy wst膮pi艂 do III Zakonu, szed艂 od sanktuarium do sanktuarium we W艂oszech, Francji, Hiszpanii, Szwajcarii, Niemczech: 鈥濼woim powo艂aniem jest ca艂y 艣wiat, twoim klasztorem ulice鈥�. W wieku O艣wiecenia, nazywanego wiekiem ludzkiego rozumu, g艂osi艂 swoim 偶yciem 鈥瀞zale艅stwo鈥� Ewangelii.

Spa艂 najcz臋艣ciej pod go艂ym niebem, tam, gdzie zaskoczy艂a go noc. Odziewa艂 si臋 i 偶ywi艂, tym, co otrzyma艂 od ludzi. Chodzi艂 boso, szukaj膮c ustronnych dróg, aby spokojnie si臋 modli膰. Gdziekolwiek dotar艂 pociesza艂 zasmuconych, piel臋gnowa艂 chorych, karmi艂 g艂odnych, tym, co sam otrzyma艂. Traktowano go ró偶nie: jedni z 偶yczliwo艣ci膮, drudzy wrogo i pogardliwie. Znosi艂 wszystko cierpliwie, bo swoje pielgrzymowanie traktowa艂 jako pokut臋 za grzechy swoje i innych.

Ostatnie sze艣膰 lat 偶ycia sp臋dzi艂 w Rzymie. Nocowa艂 w ruinach Koloseum. Którego艣 ranka znaleziono go na schodach pobliskiego ko艣cio艂a Santa Maria dei Monti, gdzie cz臋sto si臋 modli艂. By艂 zupe艂nie wyczerpany. Zaniesiono go na zaplecze sklepu rze藕nika i tam go przygarni臋to. Zmar艂 kilka dni pó藕niej, w Wielk膮 艢rod臋, 16 kwietnia 1783 roku. Mia艂 zaledwie trzydzie艣ci pi臋膰 lat. Pochowano go w jego ulubionym ko艣ciele Santa Maria dei Monti, blisko g艂ównego o艂tarza.

Mówi si臋, 偶e jego promieniuj膮ca 艣wi臋to艣ci膮 twarz fascynowa艂a ludzi. Jednemu z rzymskich malarzy pos艂u偶y艂a nawet do namalowania oblicza Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy. Kiedy sto lat pó藕niej dosz艂o do kanonizacji Benedykta i zastanawiano si臋 jaki jego wizerunek ma by膰 ods艂oni臋ty podczas mszy 艣wi臋tej (nikt przecie偶 nie pami臋ta艂, jak wygl膮da艂 偶ebrak z Koloseum), przypomniano sobie o tamtej Ostatniej Wieczerzy. I tak powsta艂 obraz kanonizacyjny, na którym Chrystus 鈥瀠偶yczy艂鈥� twarzy Benedyktowi.

鈥濩hcemy ujrze膰 Jezusa鈥� (J 12,21), prosili kiedy艣 Grecy aposto艂a Filipa. 鈥濼ak偶e ludzie naszych czasów, cho膰 mo偶e nie zawsze 艣wiadomie, prosz膮 dzisiejszych chrze艣cijan, aby nie tylko «mówili» o Chrystusie, ale w pewnym sensie pozwolili im Go «zobaczy膰». A czy偶 zadanie Ko艣cio艂a nie polega w艂a艣nie na tym, 偶e ma on odzwierciedla膰 艣wiat艂o艣膰 Chrystusa we wszystkich epokach dziejów i sprawia膰, aby blask Jego oblicza zaja艣nia艂 tak偶e pokoleniom nowego tysi膮clecia鈥�? (Jan Pawe艂 II, List Apostolski 鈥濶ovo Millennio Ineunte鈥�, n. 16)

艢w. Benedykt Józef Labre by艂 cz艂owiekiem niezwyk艂ym, bo podstawowe zadanie ka偶dego chrze艣cijanina 鈥� 鈥瀠偶yczy膰鈥� Chrystusowi swojego oblicza, zrealizowa艂 w warunkach, w których wielu gubi nawet swoje ludzkie oblicze.