蜜桃交友

Ks. Arkadiusz Noco艅 - Watykan

O dzieci艅stwie Jana Ciudad, bo takie by艂o jego prawdziwe nazwisko, wiadomo niewiele. Podaje si臋, 偶e maj膮c zaledwie 8 lat uciek艂 z domu rodzinnego, prawdopodobnie pod wp艂ywem opowiada艅 przygodnego w臋drowcy. Po kilkutygodniowej tu艂aczce dotar艂 do Hiszpanii, gdzie przygarn臋艂a go pewna rodzina. Pas艂 u niej byd艂o. Szybko jednak pozyska艂 serce swoich opiekunów, którzy nazwali go 鈥濲anem od Boga鈥�, a kilkana艣cie lat pó藕niej chcieli mu odda膰 za 偶on臋 w艂asn膮 córk臋. Jan uciek艂 wtedy po raz drugi w 偶yciu. 

Zaci膮gn膮艂 si臋 do wojska. Walczy艂 z Francuzami. By艂 ci臋偶ko ranny. Podczas s艂u偶by skazano go te偶 na 艣mier膰, bo nie upilnowa艂 wojskowych pieni臋dzy. Wyrok zamieniono w ostatniej chwili, gdy by艂 prowadzony na egzekucj臋. Po trzydziestu latach 偶o艂nierskiej tu艂aczki, uda艂 si臋 w rodzinne strony. Jego bliscy dawno ju偶 nie 偶yli: matka zmar艂a ze smutku, wkrótce po tym jak uciek艂 z domu. Jan pierwszy raz gorzko zap艂aka艂. Zastanawiaj膮c si臋 nad swoim 偶yciem, s艂ucha艂 kaza艅 艣w. Jana z Ávili. Po jednym z nich, ogarni臋ty 偶alem za swoje grzechy, rzuci艂 si臋 na ziemi臋 i targaj膮c odzienie wo艂a艂: 鈥濨o偶e, mi艂osierdzia, Bo偶e, mi艂osierdzia鈥�! Uznano, 偶e postrada艂 zmys艂y. Zamkni臋to go w domu dla ob艂膮kanych, a dok艂adnie w lochu, gdzie przykutego 艂a艅cuchem do 艣ciany polewano wod膮 i bito przez 40 dni (metody wówczas stosowane w leczeniu chorób psychicznych). 

Jan, o dziwo, nie broni艂 si臋, ale zach臋ca艂 鈥瀙iel臋gniarzy鈥�, aby mocniej bili jego grzeszne cia艂o. Wypuszczony na wolno艣膰 i bogatszy o to nowe do艣wiadczenie, mia艂 ju偶 obmy艣lony plan innego szpitala i innego traktowania chorych, staj膮c si臋 z czasem prekursorem nowoczesnej opieki medycznej. Istotnie, w za艂o偶onym przez niego pó藕niej szpitalu, po raz pierwszy podzielono chorych na oddzia艂y i po艂o偶ono do osobnych 艂ó偶ek. Wprowadzono te偶 nocne dy偶ury i skrupulatnie przestrzegano higieny, rzecz wówczas niespotykana.

Z listów 艣w. Jana Bo偶ego: 鈥濼ylu ubogich do nas przychodzi, 偶e cz臋sto zastanawiam si臋, jak ich utrzyma膰. Ale to Jezus troszczy si臋 o wszystko i wszystkich 偶ywi. (鈥�) Obecnie nasz dom mie艣ci ponad stu dziesi臋ciu chorych鈥�, a poniewa偶 jest to dom otwarty, dlatego przyjmuje si臋 chorych wszelkiego rodzaju i stanu: u艂omnych, kalekich, tr臋dowatych, niemych, ob艂膮kanych鈥� Od nikogo nie 偶膮da si臋 zap艂aty鈥�, dlatego pracuj臋 zad艂u偶ony i jestem wi臋藕niem z powodu Jezusa Chrystusa. Niejednokrotnie bowiem nie 艣miem wychodzi膰 z domu z powodu ci膮偶膮cych na mnie d艂ugów. Kiedy jednak widz臋, jak bardzo cierpi膮 moi bracia i jak s膮 przybici na ciele i na duchu, a ja nie mog臋 im pomóc, ogarnia mnie wielki smutek. Ufam wszak偶e Chrystusowi, bo On zna moje serce. Dlatego powiadam: nieszcz臋sny cz艂owiek, który ufa tylko ludziom, a nie Chrystusowi. Czy chcesz, czy nie chcesz, ludzie ci臋 opuszcz膮, a Chrystus pozostanie wierny i niezawodny. On naprawd臋 o wszystko si臋 troszczy, dlatego nieustannie Mu dzi臋kujmy鈥�.

Poza trosk膮 o zdrowie cia艂a swoich podopiecznych, Jan Bo偶y troszczy艂 si臋 tak偶e o ich dusze, dlatego wszyscy chorzy w jego szpitalach mieli zapewnion膮 opiek臋 duszpastersk膮.

Mówi膮, 偶e ka偶demu choremu, który trafia艂 do jego szpitala, 艣w. Jan Bo偶y osobi艣cie umywa艂 nogi. I nie by艂 to tylko pi臋kny gest: on naprawd臋 by艂 ca艂kowicie oddany cz艂owiekowi, a偶 po nara偶enie w艂asnego 偶ycia, jak wtedy, gdy wynosi艂 chorych z p艂on膮cego szpitala, czy jak wtedy, gdy zim膮 rzuci艂 si臋 do lodowatej wody, aby wyci膮gn膮膰 topielca. Uratowa艂 mu 偶ycie, ale sam zap艂aci艂 za to zapaleniem p艂uc i 艣mierci膮. Mia艂 55 lat.