蜜桃交友

Pope

Joseph sp臋dzi艂 dzieci艅stwo i m艂odo艣膰 w Traunstein, ma艂ym miasteczku niedaleko granicy z Austri膮, 30 km od Salzburga. W tym kontek艣cie, który sam zdefiniowa艂 jako "mozartowski", otrzyma艂 formacj臋 chrze艣cija艅sk膮, ludzk膮 i kulturow膮.

Okres jego m艂odo艣ci nie by艂 艂atwy. Wiara i wychowanie rodziny przygotowa艂y go do stawienia czo艂a trudnym do艣wiadczeniom tamtych czasów, w których re偶im nazistowski utrzymywa艂 klimat silnej wrogo艣ci wobec Ko艣cio艂a katolickiego. M艂ody Joseph widzia艂, jak nazi艣ci uderzyli proboszcza przed celebracj膮 Mszy 艢wi臋tej.

W艂a艣nie w tej z艂o偶onej sytuacji odkry艂 pi臋kno i prawd臋 wiary w Chrystusa; podstawow膮 rol臋 odegra艂a w tym postawa jego rodziny, która zawsze dawa艂a wyra藕ne 艣wiadectwo dobroci i nadziei, zakorzenione w 艣wiadomej przynale偶no艣ci do Ko艣cio艂a.

Do wrze艣nia 1944 r. by艂 rekrutowany w pomocniczych s艂u偶bach przeciwlotniczych.

W latach 1946-1951 studiowa艂 filozofi臋 i teologi臋 we Fryzyndze oraz w Monachium.

Zosta艂 wy艣wi臋cony na kap艂ana 29 czerwca 1951 r.

W latach 1952-1954 prowadzi艂 wyk艂ady w seminarium arcybiskupim we Fryzyndze, gdzie sam by艂 jeszcze do niedawna studentem.

W 1953 r. zosta艂 doktorem teologii z tez膮 "Lud i Dom Bo偶y w nauce 艣w. Augustyna o Ko艣ciele". Par臋 lat pó藕niej, w r. 1957 habilitowa艂 si臋 z teologii fundamentalnej na uniwersytecie w Monachium. Rozpraw臋 鈥濼eologia dziejów wed艂ug 艣w. Bonawentury鈥� przygotowa艂 pod kierunkiem znanego profesora teologii fundamentalnej, prof. Gottlieba Söhngena. W nast臋pnym roku zosta艂 mianowany profesorem nadzwyczajnym dogmatyki i teologii fundamentalnej w Wy偶szej Szkole Filozoficzno-Teologicznej we Fryzyndze.

Po sko艅czeniu nauczania teologii dogmatycznej i fundamentalnej we Fryzyndze, kontynuowa艂 swoj膮 dzia艂alno艣膰 pedagogiczn膮 w Bonn od 1959 do 1963; w Münster od 1963 do 1966; oraz w Tybindze od 1966 do 1969 r. W tym samym roku zosta艂 profesorem dogmatyki i historii dogmatów na Uniwersytecie w Ratyzbonie, gdzie pe艂ni艂 te偶 funkcj臋 wicerektora uniwersytetu.

Od 1962 do 1965 r. dokona艂 znacz膮cego wk艂adu w Sobór Watyka艅ski II jako "ekspert"; asystowa艂 jako doradca teologiczny kard. Josephowi Fringsowi, arcybiskupowi Kolonii.

Intensywna dzia艂alno艣膰 naukowa doprowadzi艂a go do realizacji wa偶nych zada艅 w s艂u偶bie Konferencji Episkopatu Niemiec i Mi臋dzynarodowej Komisji Teologicznej.

W 1972 r. Wraz z Hansem Ursem von Balthasarem, Henri de Lubacem i innymi wspania艂ymi teologami za艂o偶y艂 czasopismo teologiczne "Communio".

24 marca 1977 r. Pawe艂 VI mianowa艂 Josepha Ratzingera arcybiskupem Monachium i Fryzyngi. 艢wi臋cenia biskupie przyj膮艂 w wigili臋 Zes艂ania Ducha 艢wi臋tego, 28 maja 1977 r. w Monachium.

By艂 pierwszym od osiemdziesi臋ciu lat kap艂anem diecezjalnym, wy艣wi臋conym na biskupa monachijskiej archidiecezji. Jego mottem biskupim by艂y s艂owa: Cooperatores Veritatis 鈥� «Wspó艂pracownicy Prawdy». Tym zawo艂aniem pragn膮艂 podkre艣li膰 wag臋 pod膮偶ania za prawd膮 i s艂u偶enia jej 鈥瀢 dzisiejszym 艣wiecie, w którym temat prawdy jest prawie ca艂kowicie zaniedbany i faktycznie wydaje si臋 by膰 czym艣 zbyt wielkim dla cz艂owieka, mimo 偶e wszystko si臋 rozpada, je艣li brakuje prawdy鈥�.

Miesi膮c po sakrze 鈥� 27 czerwca 1977 r. 鈥� pi臋膰dziesi臋cioletni arcybiskup zosta艂 przez Paw艂a VI wyniesiony do godno艣ci kardynalskiej i otrzyma艂 ko艣ció艂 tytularny Matki Bo偶ej Pocieszycielki przy ulicy Tiburtina w Rzymie.

W 1978 roku kardyna艂 Ratzinger uczestniczy艂 w konklawe, które odby艂o si臋 od 25 do 26 sierpnia i wybra艂o Jana Paw艂a I. Nowy papie偶 wyznaczy艂 kardyna艂a jako swojego specjalnego wys艂annika na III Mi臋dzynarodowy Kongres Mariologiczny obchodzony w Guayaquil w Ekwadorze od 16 do 24 wrze艣nia. W pa藕dzierniku tego samego roku wzi膮艂 udzia艂 w konklawe, które wybra艂o Jana Paw艂a II.

Po czterech latach pasterzowania w archidiecezji Monachium i Fryzyngi 25 listopada 1981 r. kard. Joseph Ratzinger zosta艂 powo艂any przez Jana Paw艂a II do pracy w Stolicy Apostolskiej. Otrzyma艂 nominacj臋 na prefekta Kongregacji Nauki Wiary, jak równie偶 przewodnicz膮cego Papieskiej Komisji Biblijnej i Mi臋dzynarodowej Komisji Teologicznej.

W latach 1986-1992 przewodniczy艂 Papieskiej Komisji przygotowuj膮cej Katechizm Ko艣cio艂a Katolickiego. Bra艂 aktywny udzia艂 we wszystkich synodach biskupów w czasie pontyfikatu Jana Paw艂a II. By艂 relatorem V Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów na temat zada艅 rodziny chrze艣cija艅skiej we wspó艂czesnym 艣wiecie (1980). Pe艂ni艂 funkcj臋 przewodnicz膮cego VI Zgromadzenia synodalnego na temat pojednania i pokuty w pos艂udze Ko艣cio艂a (1983).

Papie偶 Jan Pawe艂 II na konsystorzu 5 kwietnia 1993 r. wyniós艂 kard. Ratzingera do godno艣ci kardynalskiej w porz膮dku biskupów z tytu艂em diecezji podrzymskiej Velletri-Segni. 9 listopada 1998 r. zosta艂 mianowany wicedziekanem Kolegium Kardynalskiego, a 30 listopada 2002 r. dziekanem tego偶 Kolegium i przyj膮艂 tytu艂 Ko艣cio艂a diecezji podrzymskiej w Ostii.

By艂 specjalnym wys艂annikiem papieskim na obchody 1200 lecia diecezji Paderborn, w Niemczech, które odby艂y si臋 3 stycznia 1999.
Od 13 listopada 2000 roku by艂 honorowym cz艂onkiem Papieskiej Akademii Nauk.

Po 艣mierci Jana Paw艂a II, w dniu 19 kwietnia zosta艂 wybrany na urz膮d Nast臋pcy Aposto艂a Piotra.

W dniu 11 lutego 2013 roku, na zako艅czenie Publicznego Konsystorza Zwyczajnego, og艂osi艂 decyzj臋 o rezygnacji z pos艂ugi Piotrowej tymi s艂owami: "Rozwa偶ywszy po wielokro膰 rzecz w sumieniu przed Bogiem, zyska艂em pewno艣膰, 偶e z powodu podesz艂ego wieku moje si艂y nie s膮 ju偶 wystarczaj膮ce, abym w sposób nale偶yty sprawowa艂 pos艂ug臋 Piotrow膮. Jestem w pe艂ni 艣wiadom, 偶e ta pos艂uga, w jej duchowej istocie, powinna by膰 spe艂niana nie tylko przez czyny i s艂owa, ale w nie mniejszym stopniu tak偶e przez cierpienie i modlitw臋. Niemniej jednak, aby kierowa膰 艂odzi膮 艣w. Piotra i g艂osi膰 Ewangeli臋 w dzisiejszym 艣wiecie, podlegaj膮cym szybkim przemianom i wzburzanym przez kwestie o wielkim znaczeniu dla 偶ycia wiary, niezb臋dna jest si艂a zarówno cia艂a, jak i ducha, która w ostatnich miesi膮cach os艂ab艂a we mnie na tyle, 偶e musz臋 uzna膰 moj膮 niezdolno艣膰 do dobrego wykonywania powierzonej mi pos艂ugi. Dlatego, w pe艂ni 艣wiadom powagi tego aktu, z pe艂n膮 wolno艣ci膮 o艣wiadczam, 偶e rezygnuj臋 z pos艂ugi Biskupa Rzymu, Nast臋pcy Piotra". Jego pontyfikat zako艅czy艂 si臋 28 lutego 2013 roku. Pó藕niej, Benedykt XVI mieszka艂 w Watykanie, w klasztorze "Mater Ecclesiae", jako papie偶 emeryt.

W Kurii Rzymskiej by艂 cz艂onkiem Rady Sekretariatu Stanu ds. Stosunków z Pa艅stwami; w Kongregacji dla Ko艣cio艂ów Wschodnich, Kultu Bo偶ego i Dyscypliny Sakramentów, dla Biskupów, Ewangelizacji Narodów, Edukacji Katolickiej, dla duchowie艅stwa i Spraw Kanonizacyjnych; w Papieskiej Radzie ds. Popierania Jedno艣ci Chrze艣cijan i Kultury; Najwy偶szego Trybuna艂u Sygnatury Apostolskiej; w Papieskiej Komisji ds. Ameryki 艁aci艅skiej, w Papieskiej Komsji «Ecclesia Dei», w Papieskiej Komisji dla rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego i rewizji Kodeksu Kanonów Ko艣cio艂ów Wschodnich.

W艣ród licznych publikacji Josepha Ratzingera nale偶y wymieni膰 przede wszystkim 鈥濿prowadzenie w chrze艣cija艅stwo鈥� (Einführung in das Christentum), wydane po raz pierwszy w r. 1968 (wyd. pol. Kraków 1970, 1994, 2005). Dzie艂o to, stanowi膮ce zbiór wyk艂adów wyg艂oszonych w Tybindze na temat Wyznania wiary, wci膮偶 jest wznawiane i t艂umaczone na wiele j臋zyków.

Szerokim echem odbi艂a si臋 wyg艂oszona w tym okresie w Katolickiej Akademii Bawarii konferencja na temat 鈥濪laczego jestem jeszcze w Ko艣ciele?鈥� (Warum ich noch in der Kirche bin, opublikowana w 1971 r., w której krytycznie analizuje tendencje teologiczne w ówczesnym Ko艣ciele i jasno odpowiada, 偶e tylko w Ko艣ciele, a nie obok Ko艣cio艂a, mo偶na by膰 chrze艣cijaninem.

W 1973 r. wydaje wa偶ny tom 鈥濪ogmat i przepowiadanie鈥� (Dogma und Verkündigung), na który sk艂adaj膮 si臋 artyku艂y, medytacje i homilie po艣wi臋cone przepowiadaniu wiary.

Cykl jego publikacji przez lata by艂 bardzo obfity, stanowi膮c punkt odniesienia dla wielu osób, szczególnie dla tych, którzy chcieli pog艂臋bi膰 studia teologiczne. W 1985 opublikowa艂 wywiad: "Raport o wierze", a w 1996 "Sól ziemi". Podobnie, z okazji jego 70. urodzin, zosta艂a opublikowana ksi膮偶ka: "W szkole prawdy", w której ró偶ni autorzy ilustruj膮 ró偶ne aspekty jego osobowo艣ci i pracy.

Za prac臋 naukow膮 kardyna艂 nagradzany by艂 licznymi tytu艂ami. Ju偶 w 1977 r., jako nowo mianowany arcybiskup Monachium, po zrzeczeniu si臋 katedry na uniwersytecie w Ratyzbonie, zosta艂 profesorem honorowym tej偶e uczelni. W r. 1984 College of St. Thomas w St. Paul w Minnesocie (USA) przyzna艂 kard. Ratzingerowi doktorat «honoris causa» z zakresu «Human Letters». Pó藕niej purpurat zosta艂 doktorem «honoris causa» uniwersytetów katolickich w Limie (19 lipca 1986 r.) i w bawarskim Eichstätt (26 listopada 1987 r.), a potem na hiszpa艅skim Uniwersytecie Navarra w Pamplonie (31 stycznia 1998 r.). W Rzymie otrzyma艂 doktorat «honoris causa» z zakresu prawa na prywatnym Uniwersytecie Maria Santissima Assunta (LUMSA, 10 listopada 1999 r.). Benedykt XVI zosta艂 te偶 doktorem «honoris causa» dwóch polskich uczelni. 23 pa藕dziernika 1988 r. otrzyma艂 ten zaszczytny tytu艂 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a 27 pa藕dziernika 2000 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wroc艂awiu, gdzie wyg艂osi艂 wyk艂ad na temat relacji mi臋dzy wiar膮 i teologi膮.