蜜桃交友

Siostra Deema Fayyad (艣wiadectwo opracowane przez Giuditt臋 Bonsangue)

Mam na imi臋 Deema, jestem Syryjk膮 z Homs, miasta w centrum Syrii tragicznie do艣wiadczonego przez wojn臋. Nale偶臋 do wspólnoty monastycznej al-Khalil (Przyjaciel Boga) za艂o偶onej w 1991 r. przez o. Paolo Dall'Oglio SJ i o. Jacques'a Mourada w syryjskokatolickim klasztorze 艣w. Moj偶esza Abisy艅czyka. Od czasu porwania przez ISIS w lipcu 2013 r. nie mieli艣my 偶adnych wie艣ci na temat o. Paolo. O. Jacques鈥檃, który z kolei zosta艂 porwany przez ISIS w nast臋pnym roku, uwolniono kilka miesi臋cy pó藕niej.

Powiedzia艂abym, 偶e nasze 偶ycie monastyczne opiera si臋 na trzech priorytetach i jednym horyzoncie. Pierwszym priorytetem jest modlitwa, jak napisano w tek艣cie naszych regu艂: 鈥瀙rzybyli艣my do klasztoru nie tylko po to, aby si臋 modli膰, ale po to, by modli膰 si臋 nieprzerwanie, dlatego ci膮g艂a, 艣wiadoma i g艂臋boka 艂膮czno艣膰 z Bogiem jest naszym celem, naszym prawem i naszym obowi膮zkiem鈥�. Nasze 偶ycie jest tak偶e po艣wi臋cone pracy r臋cznej, postrzeganej i prze偶ywanej jako pos艂usze艅stwo przykazaniu danemu cz艂owiekowi, aby troszczy艂 si臋 o ziemi臋 i w ten sposób wspó艂uczestniczy膰 w stworzeniu. Natomiast trzecim priorytetem jest go艣cinno艣膰 inspirowana postaci膮 Abrahama, który przyj膮艂 Boga do swojego namiotu. W ka偶dej osobie widzimy Boga, który przychodzi, aby nas nawiedzi膰. To przyj臋cie nabiera najg艂臋bszego znaczenia, gdy potrafimy przyj膮膰 drugiego cz艂owieka w naszej modlitwie.

Horyzontem, ku któremu otwiera si臋 nasze 偶ycie, jest powo艂anie do dialogu islamsko-chrze艣cija艅skiego. Pragniemy w sposób szczególny po艣wi臋ci膰 si臋 mi艂o艣ci Jezusa Chrystusa do muzu艂manów jako osób oraz do 艣wiata muzu艂ma艅skiego jako wspólnoty (Umma). W rzeczywisto艣ci chcemy ofiarowa膰 nasze 偶ycie, aby ewangeliczny zaczyn by艂 stale obecny w spo艂ecze艅stwie, w którym wi臋kszo艣膰 stanowi膮 muzu艂manie, i to 鈥� jak mówi regu艂a wspólnotowa 鈥� 鈥瀢 duchu rozeznania, nadziei i mi艂o艣ci, zdolnych przemieni膰 cierpienia wczorajsze i dzisiejsze na rzecz wzajemnego zrozumienia i mi艂o艣ci, w klimacie wyrozumia艂o艣ci i szacunku鈥�. W czasach wojny nasze powo艂anie do dialogu mo偶e wydawa膰 si臋 szale艅stwem, ale do艣wiadczamy, dzie艅 po dniu, 偶e mo偶e to by膰 droga, powiedzia艂abym nawet, 偶e jest to jedyna droga do 艣wiata pokoju.

Syryjsko-katolicki klasztor 艣w. Moj偶esza Abisy艅czyka

Nasz klasztor by艂 celem drogi wielu pielgrzymów, którzy oprócz zaspokojenia ciekawo艣ci kulturowej chcieli tak偶e ugasi膰 pragnienie duchowe. Wojna wp艂yn臋艂a na ten ruch i poczuli艣my wezwanie, by uda膰 si臋 do miasta i pomóc potrzebuj膮cym. W 2013 roku wspólnota odprawi艂a w podziemiach Msz臋 bo偶onarodzeniow膮 po zniszczeniu dzielnicy chrze艣cija艅skiej w mie艣cie Nebek, po艂o偶onym najbli偶ej klasztoru. Nast臋pnie, dzi臋ki entuzjazmowi wielu wspó艂pracowników i hojno艣ci przyjació艂 rozproszonych w ró偶nych cz臋艣ciach 艣wiata, rozpocz臋to ogromn膮 prac臋 nad odrestaurowaniem domów. W tym samym roku wiele rodzin muzu艂ma艅skich znalaz艂o schronienie w klasztorze Mar Elian, w klasztorze w mie艣cie Al-Karjatajn, powierzonym wspólnocie od 2000 roku. Równie偶 w tym przypadku, dzi臋ki solidarno艣ci wielu osób, mogli艣my pomóc tym rodzinom w odbudowie domów i powrocie.

Po tym intensywnym okresie walk nast膮pi艂 czas wzgl臋dnego spokoju, w którym zacz臋li艣my my艣le膰 o przysz艂o艣ci. Uznali艣my bowiem, 偶e jest rzecz膮 w艂a艣ciw膮, a nawet konieczn膮, 鈥瀉by w t臋 ciemn膮 noc wypowiedzie膰 s艂owo nadziei, zapali膰 艣wiec臋 zamiast przeklina膰 ciemno艣ci鈥�, cytuj膮c list napisany przez wspólnot臋 klasztorn膮 z okazji czuwania bo偶onarodzeniowego, o którym wspomnia艂am powy偶ej.

My艣lenie o przysz艂o艣ci oznacza my艣lenie o dzieciach i m艂odzie偶y. Od tamtego czasu wspieramy przedszkole w mie艣cie Nebek, za艂o偶yli艣my szko艂臋 muzyczn膮 dla dzieci i m艂odzie偶y w dwóch parafiach w tym mie艣cie, a tak偶e pomogli艣my wielu m艂odym ludziom w podj臋ciu studiów lub pracy. Nieliczne doniesienia na temat sytuacji w Syrii, które mogli艣my ostatnio us艂ysze膰 we w艂oskich wiadomo艣ciach, ust膮pi艂y miejsca innym, niestety, zawsze o tematyce wojennej. Ogromny ból przenika syryjskie serca, a kryzys trwa do dzi艣. Je艣li pisz臋 te s艂owa, to tylko dlatego, 偶e chcia艂abym za艣wiadczy膰, 偶e pomimo wszystko nadzieja rodzi si臋 z bardzo prostych, codziennych gestów, których media nie potrafi膮 przekaza膰 lub nawet 艣wiadomie decyduj膮 si臋 nie przekazywa膰.

W latach wojny mogli艣my do艣wiadczy膰 mi艂osierdzia Pana, które wyra偶a艂o si臋 we wzajemnym wspó艂czuciu i solidarno艣ci mi臋dzy bra膰mi. Uczestnictwo w kilku Mszach 艣wi臋tych w mie艣cie, widok m艂odych ludzi, chrze艣cijan i muzu艂manów, którzy z entuzjazmem i rado艣ci膮 s艂u偶yli potrzebuj膮cym, uczestnictwo w modlitwach ró偶a艅cowych w domach, gdy walki toczy艂y si臋 tu偶 za progiem, s艂uchanie chóru dzieci臋cego, 艣wiadomo艣膰, 偶e tak wielu muzu艂ma艅skich przyjació艂 troszczy si臋 o nas i modli si臋 o pokój, pot臋piaj膮c jednocze艣nie wszelkie przejawy przemocy, s艂uchanie modlitw tak wielu przyjació艂 z ca艂ego 艣wiata... wszystko to sprawi艂o, 偶e zab艂ys艂o nie艣mia艂e 艣wiate艂ko nadziei.

Czasami wystarczy艂o zobaczy膰, jak pro艣ci ludzie nadal 偶yj膮, wierz膮 w Boga i maj膮 nadziej臋 na lepsz膮 przysz艂o艣膰, aby z艂apa膰 oddech i dalej pod膮偶a膰 w膮sk膮 艣cie偶k膮 nadziei. Je艣li chodzi o mnie - i my艣l臋, 偶e reprezentuj臋 tu nie tylko siebie, ale tak偶e moj膮 wspólnot臋 i wielu Syryjczyków - przez te wszystkie lata stara艂am si臋 zachowa膰 nadziej臋 w cz艂owieku i w jego zdolno艣ci do czynienia dobra oraz do wyboru drogi bez przemocy. Wierz臋 w jego zdolno艣膰 do otwarcia si臋 na 艂ask臋 Pana. Papie偶 Franciszek uczy nas w Evangelii Gaudium, 偶e 鈥瀞tajemy si臋 w pe艂ni lud藕mi, kiedy jeste艣my czym艣 wi臋cej ni偶 tylko lud藕mi, kiedy pozwalamy Bogu prowadzi膰 nas poza nas samych, tak, aby osi膮gn膮膰 nasze najprawdziwsze jestestwo鈥�. Próba bycia bardziej ludzkimi w czasie wojny pozwala nam wej艣膰 w kr膮g Mi艂o艣ci, która nie zna granic i jest w stanie zmieni膰 艣wiat oraz sprawi膰, 偶e nasiona Królestwa zakwitn膮 na tej ziemi, teraz, a nie w dalekiej przysz艂o艣ci. Mog臋 z ca艂膮 pewno艣ci膮 stwierdzi膰, 偶e niektórzy Syryjczycy weszli do tego kr臋gu!

#sistersproject