蜜桃交友

Rozmowa Giuditty Bonsangue z siostr膮 Brigitte Flourez, prze艂o偶on膮 generaln膮 Sióstr Dzieci膮tka Jezus

Spotkali艣my si臋 pod koniec dnia, w pierwszym dniu sesji plenarnej Mi臋dzynarodowej Unii Prze艂o偶onych Generalnych Zgromadze艅 呕e艅skich (UISG 2022). Na twarzy Brigitte nie by艂o wida膰 zm臋czenia, dzi臋ki jej energicznemu spojrzeniu i zara藕liwemu 艣miechowi. Nie mo偶na by艂o jednak zadawa膰 zbyt wielu pyta艅, chcia艂o si臋 jej tylko s艂ucha膰.

鈥濶azywam si臋 Brigitte, to moje pierwsze imi臋 i jestem zakonnic膮. W niektórych krajach nazywaj膮 mnie Matk膮 Brigitte鈥�. Tak zaczyna si臋 wywiad z s. Brigitte Flourez, prze艂o偶on膮 generaln膮 Sióstr Dzieci膮tka Jezus. 鈥濸o艣wi臋ci艂am si臋 Chrystusowi z pragnienia oddania swojego 偶ycia Jemu i innym. Wychowa艂am si臋 w wierz膮cej rodzinie, która nauczy艂a mnie modli膰 si臋 i przekaza艂a wa偶ne warto艣ci spo艂eczne. Moi rodzice byli zaanga偶owani w 偶ycie wioski i zapocz膮tkowali na wsi procesy przemian, które trwaj膮 do dzi艣. Mia艂am wi臋c du偶o szcz臋艣cia鈥�.

Kiedy zda艂a艣 sobie spraw臋, 偶e twoje 偶ycie jest przeznaczone do po艣wi臋cenia si臋?

Podczas rekolekcji zosta艂am dotkni臋ta mi艂o艣ci膮 Jezusa. Powiedzia艂am sobie: musz臋 co艣 zrobi膰, ale co? Szuka艂am Boga w rzeczach, które robi艂am, aby zrozumie膰, jaki mo偶e by膰 mój nast臋pny ruch. Nie od razu by艂o to jasne, ale postanowi艂am zamieszka膰 we wspólnocie, w bardzo biednej, popularnej dzielnicy. Pó藕niej odkry艂am naszego za艂o偶yciela (Nicolasa Barré).

Dlaczego pó藕no dowiedzia艂a艣 si臋 o za艂o偶ycielu swojego zgromadzenia?

W rzeczywisto艣ci nie narodzi艂y艣my si臋 jako zakonnice, ale jako grupa 艣wieckich kobiet zaanga偶owanych w edukacj臋 m艂odych dziewcz膮t. W tamtym czasie, w 1662 r., by艂y艣my czym艣, co dzi艣 mo偶na by nazwa膰 stowarzyszeniem 艣wieckim. Zosta艂y艣my zakonnicami znacznie pó藕niej; ojciec Barré by艂 zbyt odleg艂y od tradycyjnego 偶ycia zakonnego. Nie by艂y艣my zakonnicami. Aktualnie to, co jest wa偶ne dla nas, to bycie dyspozycyjnymi w tym, do czego zosta艂y艣my powo艂ane, w diecezjach, pod kierunkiem biskupa, ale z du偶膮 wolno艣ci膮.

Kiedy przesz艂y艣cie od bycia kobietami 艣wieckimi do zakonnic?

Po rewolucji francuskiej edukacja dziewcz膮t by艂a wspierana przez pa艅stwo, które zapewnia艂o struktury szkolne i internaty. Wiele zgromadze艅 powsta艂o, aby realizowa膰 ten projekt, my równie偶. By艂y艣my innowacyjne w dziedzinie edukacji; nasze szko艂y z internatami by艂y uwa偶ane za jedne z najlepszych. W 1850 r. niektórzy hiszpa艅scy imigranci, widz膮c, co robimy w naszych szko艂ach, zaprosili nas do zrobienia tego samego w Hiszpanii. Tam nie by艂o szkó艂 dla dziewcz膮t, w których kszta艂cono by je w tak indywidualny sposób; przychodzili do nas, aby pozna膰 metod臋 edukacyjn膮, która by艂a bardzo prosta, a jednocze艣nie bardzo wyczulona na potrzeby uczennic. W Hiszpanii dziewcz臋ta kszta艂ci艂y si臋 w klasztorach. Poniewa偶 by艂y艣my jedynie stowarzyszeniem 艣wieckim, biskupi hiszpa艅scy, chc膮c powierzy膰 nam szko艂y, poprosili Stolic臋 Apostolsk膮 o uznanie nas jako zakon. Dlatego te偶, aby uzyska膰 oficjalne zatwierdzenie naszego Instytutu, wesz艂y艣my obowi膮zkowo w kanoniczn膮 definicj臋 zgromadzenia zakonnego.

Czy wiele si臋 zmieni艂o, gdy zostali艣cie Zgromadzeniem?

Tak, pod pewnymi wzgl臋dami, ale na szcz臋艣cie zachowa艂y艣my nasz zapa艂 misyjny! W rzeczywisto艣ci jeste艣my pierwszym zgromadzeniem, które wys艂a艂o w drugiej po艂owie XIX wieku kobiet臋 do Japonii. By艂a to s. Mathilde Raclot. By艂a to niezwyk艂a kobieta, odwa偶na, a jednocze艣nie przywi膮zana do swojego Instytutu, która zdo艂a艂a wype艂ni膰 swoj膮 misj臋 w Azji, w czasie przekszta艂cania Konstytucji naszego Instytutu, kiedy do wszystkiego potrzebne by艂o pozwolenie prze艂o偶onych, co by艂o niemo偶liwe w tak odleg艂ym miejscu! Prze偶yli艣my lata, w których by艂y艣my specjalistkami w edukacji, odpowiedniej dla ówczesnego spo艂ecze艅stwa, dla kobiet we Francji, Japonii, Malezji. W Singapurze nadal mamy 15 tys. uczniów i nale偶ymy do najlepszych instytutów w kraju.

Co si臋 wydarzy艂o od tego czasu?

Mog臋 powiedzie膰, 偶e zrobi艂y艣my wiele dobrych rzeczy, poniewa偶 chcia艂y艣my odpowiedzie膰 na potrzeby czasu. Ale czy tylko tego chcia艂 nasz za艂o偶yciel? Dzi艣 podczas sesji plenarnej us艂ysza艂y艣my o krucho艣ci i pomy艣la艂am o nim. Bóg jest tak wielki, a uczyni艂 si臋 tak ma艂ym, aby by膰 blisko najmniejszych, rodz膮c si臋 jako dziecko. Dlatego pierwszym celem i rysem tego Instytutu jest bycie ubogim, tak jak by艂 nim Chrystus. Przyj膮膰 ubogie dziecko to przyj膮膰 Chrystusa, poniewa偶 On powiedzia艂: «Wszystko, co czynicie dla najmniejszych, czynicie dla mnie». Sercem naszego charyzmatu jest przyj臋cie ubogiego i opuszczonego dziecka, aby przywróci膰 mu godno艣膰 poprzez edukacj臋 i szcz臋艣cie poprzez wiar臋. Czy偶 to nie jest pi臋kne? Czasami, aby czyni膰 dobro i odpowiada膰 na potrzeby czasu ryzykuje si臋 zapomnienie o ubogich; dlatego tak wa偶ne jest, aby karmi膰 si臋 sokami pocz膮tków. Trudno jest to odkry膰 na nowo. I do dzi艣 mamy t臋 trudno艣膰.

Jak powróci膰 do 藕ród艂a, aby zrozumie膰 drog臋 naprzód?

Dzisiaj rozmawiali艣my o przemianie, któr膮 trzeba prze偶y膰. To z pewno艣ci膮 jest 藕ród艂o. Kiedy wst膮pi艂am do Instytutu, przeczyta艂am kilka tekstów naszego za艂o偶yciela, by艂y poruszaj膮ce! Nie by艂y one zgodne z narzuconymi nam zasadami kanonicznymi. W tamtych czasach kobiety nie mia艂y prawa bra膰 udzia艂u w 偶yciu publicznym, poniewa偶 by艂y przeznaczone do sfery prywatnej. W mojej formacji pierwszym celem Instytutu by艂a praca nad w艂asn膮 艣wi臋to艣ci膮 poprzez praktyk臋 艣lubów zakonnych, zgodnie z ówczesnymi normami kanonicznymi. Wed艂ug naszego za艂o偶yciela Bóg u艣wi臋ca nas w s艂u偶eniu z mi艂o艣ci膮 ubogim i opuszczonym dzieciom, aby mog艂y sta膰 si臋 艣wi臋tymi. By艂 to sposób na nasze nawrócenie i przemian臋. Ale to by艂o trudne. Prosz臋 mi wybaczy膰, je艣li tak to ujm臋, ale bardzo mnie to pasjonuje. Jest to droga, któr膮 ponownie podejmujemy, odzyskuj膮c ducha pocz膮tków, aby nadal si臋 przemienia膰.