蜜桃交友

鈥濱lekro膰 rozmawiam z rówie艣nikami o wierze, nie wiem jak odpowiedzie膰 na pytanie o bo偶e przyzwolenie na tak wielkie z艂o w 艣wiecie. Czasem spotykam te偶 ludzi o dobrych sercach ale niewierz膮cych. Wtedy zastanawiam si臋 czy potrzebuj臋 wiary by by膰 dobr膮. Miewam te偶 chwile z艂o艣ci i zazdro艣ci, gdy widz臋 niewierz膮cych, którzy wydaj膮 si臋 nie mie膰 bólu ani problemów, podczas gdy ja czuj臋 si臋 ci膮gle poddawana próbom. Wiele razy my艣l臋 o tym, jak niesprawiedliwy jest Bóg. Dlaczego musz臋 cierpie膰 by wej艣膰 do nieba? Wiele jednak przynios艂a pandemia. Jak na ironi臋, w艂a艣nie ten trudny czas pozwoli艂 mi spojrze膰 na 偶ycie inaczej. Gdy stracili艣my w naszej wspólnocie jedn膮 z naszych liderek, nie obwinia艂am Boga, ale medytowa艂am i rozmawia艂am z Nim w atmosferze pokoju. Zrozumia艂am, 偶e w trudnych czasach wszyscy jeste艣my równi i 偶e musimy zmieni膰 nasze indywidualistyczne my艣lenie, aby pomaga膰 innym. Nie twierdz臋, 偶e nie mam ju偶 chwili zw膮tpienia, ale jestem bardzo wdzi臋czna, 偶e mog臋 艂atwiej zrozumie膰 mi艂o艣膰 Boga do mnie.鈥�

鈥濭dy dorasta艂am i szuka艂am swojej to偶samo艣ci, moja droga 偶yciowa stawa艂a si臋 coraz trudniejsza. To, co do tej pory wydawa艂o si臋 jasne, zacz臋艂o si臋 komplikowa膰. Walka i pytania we mnie narasta艂y. Wszystko wydawa艂o si臋 niepewne, nawet moja wiara w Boga. Zacz臋艂am si臋 Go ba膰 i w膮tpi膰 w to czy za Nim id臋. Rozpaczliwie szuka艂am znaków, 偶e nie wierz臋 na pró偶no. W ko艅cu ca艂kiem o艣lep艂am, odrzuci艂am wol臋 bo偶膮, pogubi艂am si臋. On jednak zawsze znajdowa艂 sposób by do mnie dotrze膰 i mnie poprowadzi膰. W pewnym momencie by艂am z艂a, czu艂am si臋 jakby Bóg mnie zostawi艂. Przysz艂a wtedy pewna noc gdy we 艣nie zobaczy艂am posta膰 Jezusa, by艂 pi臋kny i pogodny. Pozdrowi艂 mnie. Zawaha艂am si臋 czy do niego podej艣膰, a on powiedzia艂: Nie obchodzi mnie czy mnie ignorujesz, wystarczy mi, 偶e mog臋 by膰 dla tych, którzy wierz膮, 偶e istniej臋. Dzi艣 mówi臋 o tym po raz pierwszy. To wzmocni艂o moj膮 wiar臋, pozna艂am mi艂o艣膰 Boga, który pozwoli艂 mi b艂膮dzi膰, szuka膰 ró偶nych odpowiedzi, da艂 mi wolno艣膰 próbowania, a偶 do odkrycia kim jestem, do Kogo nale偶臋. To zaprowadzi艂o mnie to pracy z 尘艂辞诲锄颈e偶膮, by towarzyszy膰 im w ich drodze ku Bogu.鈥�

鈥濿 lutym 2012 r. rozpocz臋艂a si臋 wojna w naszym mie艣cie Aleppo. Miesi膮c pó藕niej ekstremi艣ci wtargn臋li do naszej dzielnicy. Strzelaj膮c z karabinów zabili wiele osób. Mia艂em wtedy 9 lat i nic nie rozumia艂em. Przera偶ona matka obejmowa艂a mnie i mojego brata. Ojciec spakowa艂 kilka rzeczy do walizki i czeka艂 godzinami pod drzwiami w nadziei 偶e Bóg nam pomo偶e. Wieczorami modlili艣my si臋, 艣wiadomi ci臋偶kiej rzeczywisto艣ci, która nas czeka. Wojna z dnia na dzie艅 by艂a coraz okrutniejsza. Musieli艣my kopa膰 studnie, z trudem zdobywali艣my jedzenie. Pewnego dnia w 2014 r. wyszli艣my na balkon i wtedy przed domem eksplodowa艂a bomba. Si艂a odrzutu wrzuci艂a nas do 艣rodka. Od艂amki szk艂a nas porani艂y, cudem prze偶yli艣my. Kilka miesi臋cy pó藕niej bomba spad艂a w nocy na sypialni臋 rodziców. Ponownie cudownie uda艂o im si臋 nie zgin膮膰. To wzmocni艂o nasz膮 wiar臋, ale zdecydowali艣my si臋 ucieka膰 z Syrii. Pad艂o na Grecj臋, gdzie pracowa艂 nasz wujek od wielu lat. Cho膰 próbowali艣my, nie uda艂o nam si臋 uzyska膰 wiz na wjazd do kraju. Musieli艣my dotrze膰 do Grecji 艂odzi膮. Podró偶 trwa艂a 3 dni. Wyczerpani dotarli艣my, a Grecy przyj臋li nas z otwartymi ramionami. Dzi艣 mieszkamy w Atenach. Ko艅cz臋 liceum i przygotowuj臋 si臋 by by膰 dobrym greckim obywatelem. Dzi臋kuj臋 szczególnie siostrom józefitkom, za przyj臋cie i wsparcie. Dzi臋kuj臋 wszystkim, którzy obdarzyli nas przyj臋ciem.鈥�