蜜桃交友

鈥濿 pewnym momencie Wujek powiedzia艂, 偶e musi pojecha膰 do Warszawy, ale wróci i rzeczywi艣cie wróci艂. Powiedzia艂, co si臋 sta艂o. Wtedy zapanowa艂a wielka rado艣膰, ogromny zachwyt, ale równocze艣nie zrobi艂o nam si臋 strasznie 偶al, 偶e go stracimy, 偶e ju偶 nie b臋dzie nasz, 偶e nie b臋dzie móg艂 nam po艣wi臋ca膰 czasu i stanie si臋 taki wielki i daleko si臋 od nas odsunie 鈥� wspomina przed mikrofonem Radia Watyka艅skiego pani Danuta Rybicka. - Przed 艣wi臋ceniami biskupimi wybra艂 z naszego grona swoich przedstawicieli do udzia艂u w ceremonii, której teraz ju偶 nie ma w Ko艣ciele. By艂o tak, 偶e w imieniu konsekrowanego dwóch m臋偶czyzn nios艂o w darze 艣wiece, nast臋pnych dwóch trzyma艂o chleby, jeden srebrny, drugi z艂oty, oczywi艣cie pomalowane, a pozosta艂ych dwóch nios艂o ma艂e beczu艂ki wina. Tradycja by艂a taka, 偶e ten z艂oty chleb zawsze niós艂 starszy cechu piekarzy, tych pi臋ciu pozosta艂ych to byli: przyjaciel z 艂awy szkolnej z Wadowic i czterech kolegów z naszej grupy, m.in. mój m膮偶. Oni nie艣li te dary. Uznali艣my to za takie przepi臋kne po偶egnanie, 偶e nas tak blisko o艂tarza jako艣 widzia艂.鈥�

鈥濻tworzy艂 tak膮 tradycj臋, 偶e je藕dzili艣my co roku jesieni膮 na pielgrzymk臋 do Cz臋stochowy. Kiedy by艂 ju偶 biskupem zosta艂a umówiona na wiosn臋, 偶e odb臋dzie si臋 w pa藕dzierniku. Czekali艣my na niego w Cz臋stochowie z biciem serca, czy przyjdzie, czy nie przyjdzie, czy biskup zechce i艣膰 z t膮 band膮. Czekamy w refektarzu, u sióstr, gdzie zatrzymali艣my si臋. W grupie by艂o oko艂o trzydziestu osób. Biskup spó藕ni艂 si臋, ale wszed艂, my stajemy z zapartym tchem, a on w tych fioletach mówi do nas: «Wujek pozostaje wujkiem». To by艂a rado艣膰 niesamowita. Wtedy ju偶 wiedzieli艣my, 偶e jest nasz, nie tylko my jeste艣my jego, bo my czuli艣my si臋 jego, ale 偶e on jest równie偶 nasz 鈥� podkre艣la pani Danuta Rybicka. - Zawsze mia艂 dla nas czas, nawet wtedy, kiedy go nie mia艂. Pisa艂o si臋 karteczk臋 i zostawia艂o si臋. Potem on dodawa艂: «napisz, a ja odpowiem». Dostawa艂o si臋 wiadmo艣膰: «przyjd藕 porozmawiamy», lub odpowied藕 pisemn膮. Czasami zosta艂a podana godzina nast臋pnego spotkania. Pisali艣my do siebie listy z Krakowa do Krakowa, bo on na te listy móg艂 odpowiedzie膰 jad膮c samochodem. Pisa艂, bo tam mia艂 swoj膮 deseczk臋 jako podk艂adk臋 w aucie albo w nocy jak mia艂 troch臋 czasu.鈥�