ՄԽԻԹԱՐ ԱԲԲԱՀԱՅՐ` Մխիթարեան միաբանութեան հիմնադիրը (2)
ՄԱՆՈՒԿԻ ՀՈԳԵՒՈՐ ԴԱՍՏԻԱՐԱԿՈՒԹԻՒՆԸ ՄԱՆԿՈՒԹԵԱՆ ՏԱՐԻՆԵՐՈՒՆ
Մանուկ փայլուն կերպով աւարտած ըլլալով ընթերցանութեան ընթացքը, իննը տարեկանին տեղւոյն Անանիա եպիսկոպոսէն կը ստանայ փոքր աստիճանները, ծառայելու համար եկեղեցւոյ մէջ որպէս դպիր եւ սաղմոսերգու։
Երբ Մանուկ տաս տարեկան կը դառնայ, քանի որ ուսուցիչ քահանայի տունը հեռու էր, ծնողքը երեխայի քրիստոնէական բարի վարքի եւ առաքինութեան մէջ զարգացումը ապահովելու համար կը նախընտրեն զինք ղրկել իրենց տան դիմաց գտնուող երկու քոյրերու՝ Մանասէի եւ Մարիամի մօտ, որ ուխտած էին իրենց կեանքը նուիրել Աստուծոյ՝ կուսութեամբ եւ աղօթքով, եւ իրենց մօր հետ միասին կրօնաւորական կեանք ապրելով, վանքի վերածած էին իրենց տունը։
Այդ տունը կը յաճախէին երկու ճգնասուն եղբայրներ՝ Ալեքսիանոս եւ Յովհաննէս անունով, որ Լիմ անապատի կրօնաւորներ էին բայց իրենց ալեհեր մօր խնամքը ապահովելու համար ստիպուած ճգնարանը թողած էին եւ փոխանակ իրենց ծննդավայրը՝ Բարեշէն (Շաբին Քարահիսար) քաղաքը վերադառնալու, նախընտրած էին օտարութեան մէջ պանդխտութեամբ ապրիլ եւ վարձով Սեբաստիա կը մնային, եւ իրենց ապրուստը կը հոգաին իրենց ձեռքի աշխատանքով՝ կտաւագործութեամբ, միաժամանակ շարունակելով միշտ իրենց ճգնաւորական կեանքը։
Մանուկ ուրիշ ընկերներու հետ միասին այդ տան մէջ կը սորվի նաեւ ժամերգութեան երգերու եւ շարականներու եղանակները Յարութիւն քահանայէն, որ երկու քոյրերուն խոստովանահայրն էր, եւ ամէն օր կ՚այցելէր ու անոնց կարդալ ալ կը սորվեցնէր։
Այս հոգեւոր մթնոլորտին մէջ Մանուկը կ՚աճի եւ աստուածային շնորհքներով կը զարգանայ առաքինի վարքի մէջ հոգեւոր կեանքի սկզբունքներու գործադրութեամբ։ Պահեցողութեամբ տարբեր տեսակի ուտելիքներէ հրաժարելու եւ ճգնողական կեանքի նուիրելու փափաքը բուռն էր Մանուկի մէջ, սակայն երկու կուսանները՝ Մանասէ եւ Մարիամ, նկատի առնելով իր մատղաշ տարիքը՝ շատ անգամ կը մեղմէին անոր խանդավառութիւնը։
Տարիներ ետք, Մխիթար իր աշակերտներուն սորվեցնելու համար զգոյշ մնալ առանց հոգեւոր առաջնորդի խոհեմ ցուցմունքին, անձնական քմայքով օգտակար կարծուած հոգեւոր հրահանգներ կատարելէ, անձամբ պատմած էր իր մանկութեան կատարած անխոհեմ քայլի մասին։ Խանդավառուելով Յովհաննէս Մկրտիչի ճգնողական կեանքի օրինակէն եւ անապատի հայրերու պատումներէն ուր հրեշտակները կը ծառայէին անոնց, իր մտերիմ ընկերոջ հետ միասին, ծնողներէն գաղտնի տունէն կը փախչին եւ քաղաքէն ոչ շատ հեռու քարայրի մը մէջ առաւօտէն իրիկուն ծունկի եկած կ՚աղօթեն, սպասելով որ հրեշտակ մը երեւէր եւ իրենց կերակուր բերէր։ Գիշերը վրայ կը հասնի, սակայն ոչ հրեշտակը կ՚երեւի ոչ ալ կերակուր կը տեսնեն։ Յուսակտուր մանկական սովորութեան համաձայն կը սկսին բարձրաձայն լալ եւ օգնութիւն կանչել։ Բարեբախտաբար զիրենք փնտռողները կը լսեն եւ կը վերադարձնեն տուն։
Շնորհակալութիւն յօդուածը ընթերցելուն համար։ Եթէ կը փափաքիս թարմ լուրեր ստանալ կը հրաւիրենք բաժանորդագրուիլ մեր լրաթերթին` սեղմելով այստեղ