Імша на заканчэнне Сінода: не статычны, а місіянерскі Касцёл
Марыя Валодзіна - Pope
У сваёй гаміліі падчас святой Імшы з нагоды закрыцця XVI Генеральнай асамблеі Сінода Біскупаў Папа паразважаў над евангельскім урыўкам пра аздараўленне сляпога Бартымэя (Мк 10, 46-52), у якім можна знайсці глыбокую метафару сучаснага стану Касцёла і яго патрэбы ў духоўным абнаўленні.
“Сённяшняе Евангелле знаёміць нас з Бартымэем, сляпым, які быў вымушаны прасіць міласціну на абочыне дарогі, ізгоем, пазбаўленым надзеі. Пачуўшы, аднак, што ідзе Езус, ён крычыць яму ўслед. Усё, што Бартымэй мог зрабіць, - гэта крычаць пра свой боль і прасіць Езуса вярнуць яму зрок. І хоць іншыя папракалі яго за крык, Езус спыніўся. Таму што Бог заўсёды чуе крык бедных, і ні адзін крык болю не застаецца непачутым Ім. Сёння, завяршаючы Генеральную асамблею Сінода Біскупаў, з сэрцамі, поўнымі падзякі за тыя моманты, якія мы перажылі разам, давайце паразважаем пра тое, што адбылося з Бартымэем. Спачатку ён "сядзеў каля дарогі" (Мк 10, 46), але ў рэшце рэшт Езус паклікаў яго, і ён, атрымаўшы зрок, "пайшоў за Езусам па дарозе" (Мк 10, 52), - нагадаў Францішак.
Адказаць на выклікі сучаснасці
“Першае, што Евангелле кажа нам пра Бартымэя, - гэта тое, што ён прасіў міласціну на абочыне дарогі. Яго становішча – тыповае для чалавека, які сядзіць на абочыне, пагружаны ва ўласнае гора, як быццам яму больш нічога не застаецца, акрамя як прымаць што-небудзь ад шматлікіх пілігрымаў, якія праходзяць праз Ерыхон напярэдадні Вялікадня. Аднак, як мы ведаем, калі мы сапраўды хочам жыць, мы не можам заставацца на месцы. Жыць – значыць заўсёды рухацца, ісці ў шлях, марыць, планаваць, адкрываць будучыню. Такім чынам, сляпы Бартымэй увасабляе тую ўнутраную слепату, якая стрымлівае нас, прымушае заставацца на месцы, аддаляе ад дынамізму жыцця і разбурае надзею”, - сказаў Папа, запрашаючы задумацца не толькі пра ўласнае жыццё, але і пра стан Касцёла, які часам бывае “непадрыхтаваны да выклікаў сучаснасці” і “няздольны даць адказы на пытанні людзей, якія звяртаюцца да нас, як Бартымэй звяртаўся да Езуса”.
Нельга заставацца абыякавымі да выклікаў часу, да настойлівай неабходнасці евангелізацыі і да шматлікіх ран, ад якіх пакутуе чалавецтва. “Пасіўны Касцёл, які аддаляецца ад жыцця і застаецца на задворках рэальнасці, - гэта Касцёл, якая рызыкуе застацца сляпым і змірыцца са сваёй немачу. Калі мы і далей будзем заставацца сляпымі, то так і не зможам усвядоміць настойлівую неабходнасць пастырскага рэагавання на шматлікія праблемы нашага свету”. Мы павінны памятаць, што Пан “заўсёды ідзе і спыняецца, каб паклапаціцца аб нашай слепаце”, - зазначыў Святы Айцец.
Пачуць крык усіх людзей зямлі
“Добра, што Сінод заклікае нас быць Касцёлам, падобным да Бартымэя: супольнасцю вучняў, якія, пачуўшы пра прыход Пана, адчуваюць радасць збаўлення, дазваляюць моцы Евангелля абудзіць сябе і заклікаць да Яго. Касцёл робіць гэта, калі падхоплівае крык усіх жанчын і мужчын свету, тых, хто жадае спазнаць радасць Евангелля, і тых, хто адвярнуўся ад яго; маўклівы крык тых, хто абыякавы; крык тых, хто пакутуе, бедных і бяздольных; дзяцей, заняволеных у рабстве ў многіх частках свету, надламаны голас тых, у каго больш няма сіл заклікаць да Бога, таму што ў іх няма голасу або таму што яны ў роспачы. Нам патрэбны не маларухомы, пасіўны Касцёл, а Касцёл, які чуе крык свету" і "пэцкае рукі ў служэнні Пану", - сказаў Папа.
“Такім чынам, мы падыходзім да другога аспекту: калі спачатку Бартымэй сядзеў, то ў рэшце рэшт, ён ідзе за Езусам па дарозе. Евангелле кажа нам, што ён стаў Яго вучнем і пайшоў па Яго слядах”, - адзначыў Францішак, заклікаючы вернікаў паступаць гэтак жа. “Кожны раз, калі мы сядаем і супакойваемся, калі, як Касцёл, не знаходзім сіл, мужнасці, смеласці, шчырасці, каб устаць і працягнуць шлях, давайце заўсёды памятаць пра неабходнасць вярнуцца да Пана і Яго Евангелля. Зноў і зноў, калі Ён праходзіць міма, нам трэба прыслухоўвацца да Яго закліку, які вяртае нас на ногі і выводзіць з слепаты. Тады мы зможам зноў рушыць услед за Ім і прайсці з Ім увесь шлях”, - сказаў Пантыфік.
“Я хацеў бы яшчэ раз падкрэсліць: у Евангеллі гаворыцца, што Бартымэй “пайшоў за Езусам па дарозе". Гэта вобраз сінадальнага Касцёла. Пан кліча нас, падымае нас, калі мы сядзім або падаем, вяртае нам зрок, каб мы маглі бачыць трывогі і пакуты свету ў святле Евангелля. Калі Пан вяртае нас на ногі, мы адчуваем радасць ад таго, што ідзём за Ім па шляху. Пан ідзе з ім па дарозе, не ў нашых утульных дамах, не ў лабірынтах нашых ідэй, не, Ён ідзе за ім па шляху. Давайце памятаць, што ніколі не варта ісці ў адзіночку ці ў адпаведнасці са свецкімі крытэрыямі, але замест гэтага ісці ўсе разам за Ім і разам з Ім”, - нагадаў Францішак.
Несці Евангелле па дарогах свету
“Браты і сёстры, не сядзячы Касцёл, а Касцёл, які стаіць на нагах. Не нямы Касцёл, а Касцёл, які чуе крык чалавецтва. Не сляпы Касцёл, а Касцёл, асвечаны Хрыстом, які нясе святло Евангелля іншым. Не статычны Касцёл, а місіянерскі Касцёл, які ідзе са сваім Панам па дарогах свету”, - заклікаў Папа.
Напрыканцы гаміліі Святы Айцец запрасіў прысутных пакланіцца старанна адрэстаўраванай рэліквіі – старажытнай кафедры святога Пятра. “Сузіраючы яе са здзіўленнем веры, давайце ўспомнім, што гэта кафедра любові, адзінства і міласэрнасці, паводле таго наказу, які Езус даў апосталу Пятру: не панаваць над іншымі, а служыць ім у міласэрнасці. Захапляючыся велічным балдахінам Берніні, зіхоткім як ніколі, мы зноў разумеем, што ён з'яўляецца сапраўдным цэнтрам усёй базілікі, славай Святога Духа”.
“Такі Сінадальны Касцёл – гэта супольнасць, вяршэнства якой заключаецца ў дары Святога Духа, які робіць усіх нас братамі і сёстрамі ў Хрысце і ўзвышае нас да Яго. Давайце з упэўненасцю працягнем наш сумесны шлях. Сёння Слова Божае звяртаецца да нас, як да Бартымэя: "Смялей, уставай, Ён кліча цябе". Ці адчуваю я сябе пакліканым? Гэта пытанне, якое нам трэба задаць сабе. Ці адчуваю я сябе пакліканым? Або я адчуваю слабасць і не магу ўстаць? Ці шукаю я дапамогі? Калі ласка, давайце скінем плашч расчаравання і даверым нашу слепату Пану! Давайце зноў устанем і панясём радасць Евангелля па дарогах свету!” – заклікаў Папа.
