蜜桃交友

Maisha yanahitaji unyenyekevu

FRANCISKO

Wasingeweza kuhitimu wote pamoja, mwishoni mwa 1955, wale watoto kumi na wanne ambao mnamo Machi miaka sita kabla walifika kwa mara ya kwanza katika Chuo cha ufundi maalumu wa kiwanda cha Kemia (Escuela Técnica Especializada en Industrias Chimicas N° 12)wakiwa wamejawa na matumaini. Sio wote, kwa bahati mbaya. Mtu angeanguka kwa bahati mbaya njiani. Alikuwa mtoto wa polisi. Na pengine, kwa njia nyingi, mtu mwerevu zaidi na mwenye vipawa kuliko sisi sote, mjuzi mwenye shauku na wa kina wa muziki wa kiutamaduni na utamaduni wa fasihi sawa na mafunzo yake ya muziki… sisi. Kipaji. Lakini akili ya mwanadamu wakati mwingine ni fumbo lisiloweza kueleweka. Na siku moja ilionekana kama hao wengine, mvulana huyo alichukua bunduki ya baba yake na kumuua wa  rafiki yake jirani. Habari hizo zilitushtua pia kama mlio wa risasi. Walimfungia katika sehemu ya adhabu na nikaenda kumtembelea. Ilikuwa ni uzoefu wangu wa kwanza wa gereza, mara mbili gerezani kwa sababu pia lilikuwa gereza la wagonjwa wa akili. Ningeweza kusalimiana na rafiki yangu tu kutoka kwenye dirisha dogo, lililogawanywa vipande vinne kwa wavu na kuwekewa fremu na mlango mzito wa chuma.

Na ilikuwa ya kutisha, nilisikitishwa sana nayo. Nilirudi pale pamoja na wenzangu kumtembelea. Hata hivyo, siku chache baadaye, nilimsikia mlinzi wa shule na wavulana fulani kutoka kozi nyingine wakimbeza. Nilikasirika. Niliwaambia kila kitu, kisha nikakimbilia kwa mkurugenzi kuelezea kutokubalika kwangu: kusema kwamba mambo kama hayo hayapaswi kutokea tena, kwamba ilikuwa mbaya zaidi kwamba mtumishi pia alihusika, kwamba mvulana huyo alikuwa tayari anateseka vya kutosha, kati ya hifadhi na jela. Mlipuko huo ungenipa sifa shuleni kama mtu mwadilifu, sijui nilistahili kiasi gani; Inatokea kwa njia sawa na umaarufu. Rafiki yangu alipelekwa shule ya mageuzi na tuliendelea kuandikiana, aliokolewa kutoka kifungo cha maisha kwa sababu wakati wa matukio alikuwa bado mdogo. Aliachiliwa miaka michache baadaye. Baada ya kuhitimu, nilipokuwa tayari katika unovisi, mwanafunzi mwenzangu wa zamani alinipigia simu: akaniambia kuwa ameweza kuwasiliana na dada ya kijana, na kwamba yeye, akiwa na huzuni, alimwambia kwamba, muda mfupi baada ya kuondoka, alikuwa amejiua. Lazima alikuwa na umri wa miaka ishirini na minne. Wakati mwingine, kama zaburi inavyosema, moyo wa mwanadamu ni shimo.

Ilikuwa ni maumivu, mengine ambayo yaliongezeka  akilini na moyoni. Nilikuwa katika mwaka wangu wa nne nilipofikiwa kwenye Bus na mvulana wa mwaka wa kwanza. Nadhani aliniuliza kama ningeweza kumlepelekea kitabu anachohitaji, nikasema ndiyo, nilikuwa nacho nyumbani na nitampelekea, na hivyo ndivyo uhusiano ulivyoanza. Alikuwa mtoto wa pekee, na anajulikana sana shuleni kwa matatizo ya kinidhamu aliyoyasababisha. Nilikuwa tayari nimesikia wito ndani yangu, nilitambua wito wangu, ambao hata hivyo sikuwaelezea wengine, nikaona kwamba kijana alikuwa bado hajafanya komunio yake  ya  kwanza na, kwa ufupi, nilianza kusindikizana naye, kuzungumza naye  na  ningewezaje kumtunza. Pia nilikwenda nyumbani kwake kukutana na wazazi wake, watu wawili wazuri, familia ya Heredia, lakini… Lakini mwishowe, nilipokuwa katika darasa la sita, mvulana huyo mdogo alimuua mama yake kwa kisu. Angekuwa na umri wa miaka kumi na tano, si zaidi.

Nakumbuka kukesha katika nyumba hiyo, uso wa majivu ya baba, maumivu yake maradufu, yasiyokoma. Ilionekana kama kinyago cha Ayubu: “Macho yangu yamefifia kwa huzuni, na viungo vyangu ni kivuli tu” (Ayubu 17:7). Habari hiyo pia iliingia shuleni kama dhoruba, labda ningeweza kusema kwamba ilitujaza janga na ugumu wa maisha. Jorge Luis Borges aliandika: "Nimejaribu, sijui kwa mafanikio gani, kutunga hadithi za mstari. Sithubutu kusema kwamba ni rahisi; hakuna ukurasa mmoja, neno moja duniani ambalo liko." Inachukua unyenyekevu kuwakilisha uzoefu tata wa maisha. Nilimthamini na kumheshimu sana Borges, nilivutiwa na umakini na heshima ambayo aliishi nayo. Alikuwa mtu mwenye busara sana na wa kina sana.

Nilipokuwa na umri wa miaka ishirini na saba, nilipokuwa mwalimu wa fasihi na saikolojia katika Chuo cha Moyo Safi wa Maria huko Mtakatifu Fe, nilifundisha kozi ya ubunifu kwa wanafunzi na nilifikiria kumtuma, kupitia katibu wake, ambaye alikuwa mwalimu wangu wa piano, hadithi mbili zilizoandikwa na watoto. Nilionekana mdogo kuliko nilivyokuwa, kiasi kwamba wanafunzi miongoni mwao walinipa jina la utani Carucha (mwenye uso wa mtoto), na Borges alikuwa tayari mmoja wa waandishi mashuhuri wa karne ya ishirini; na bado aliwaamuru wamsomee - kwa vile sasa alikuwa kipofu - na zaidi ya hayo, alizipenda sana. Pia nilimwalika atoe mihadhara kuhusu gauchos katika fasihi na akakubali; angeweza kuzungumza juu ya kitu chochote, bila hata kuweka hewani. Saa sitini na sita, alichukua basi huko Buenos Aires na kusafiri kwa saa nane, usiku ili kufikia Mtakatifu  Fe.

Katika moja ya matukio hayo tulichelewa kwa sababu, nilipofika kumchukua hotelini, aliniuliza ikiwa ningeweza kumsaidia kunyoa. Alikuwa mwaminifu ambaye alisali  Sala ya Bwana kila usiku kwa sababu alikuwa amemwahidi mama yake kwamba angekufa kwa faraja za kidini. Yeye aliyeandika maneno kama haya angeweza kuwa mtu wa kiroho tu: “Abeli na Kaini walikutana baada ya kifo cha Abeli. Walikuwa wakitembea jangwani na walitambuana kwa mbali, kwa sababu wote wawili walikuwa warefu sana. Ndugu waliketi chini, wakawasha moto na kula. Walikaa kimya kama watu waliochoka siku inapoisha. Angani kulikuwa na nyota ambazo hazijapata majina yao. Kwa nuru ya miali ya moto, Kaini aliona alama ya jiwe kwenye paji la uso wa Abeli ??na, akiangusha mkate ambao alikuwa karibu kuleta kinywani mwake, akaomba kwamba uhalifu wake usamehewe. Abeli akajibu, Je! uliniua, au nilikuua? Sikumbuki tena; tuko hapa pamoja kama zamani. "Sasa najua kwamba umenisamehe kweli," alisema Kaini, "kwa maana kusahau ni kusamehe. Mimi pia nitajaribu kusahau..."

Tutaendeleza nyingine...