蜜桃交友

?Wbrew temu, co my?la?, do?y? s?dziwego wieku. By? przekonany, ?e po rezygnacji z urz?du dobry Bóg da mu najwy?ej rok. Nikt chyba nie dozna? wi?kszego zdziwienia ni? on sam, gdy okaza?o si?, ?e ten «jeszcze jeden rok to sporo lat» – wspomina wieloletni sekretarz Benedykta XVI. – Pod koniec by? ju? oczywi?cie bardzo s?aby fizycznie, bardzo w?t?y, ale, dzi?ki Bogu, jego umys? pozosta? jasny jak nigdy. Bola?o go to, ?e jego g?os stawa? si? coraz cichszy i s?abszy. Ca?e swoje ?ycie uzale?ni? od u?ywania g?osu, a to narz?dzie s?owa stopniowo traci?. Ale jego umys? by? zawsze jasny, by? spokojny, opanowany, a my – którzy przebywali?my zawsze wokó? niego, którzy ?yli?my z nim - czuli?my, ?e jest na dobrej drodze i ?e ta droga ma swój koniec. On mia? ten koniec w zasi?gu wzroku.? Nigdy nie mówi? o strachu przed ?mierci?. Zawsze mówi? o Panu, o swojej nadziei, ?e kiedy w końcu stanie przed Nim, On oka?e mu ?agodno?? i mi?osierdzie, znaj?c oczywi?cie jego s?abo?ci i jego grzechy, jego ?ycie. Ale doda? te?, ?e Bóg jest wi?kszy od naszego serca.?“

?To, co zawsze mi imponowa?o, a nawet zaskakiwa?o, to jego ?agodno??: jak bardzo pozostawa? pogodny i opanowany, nawet w sytuacjach, które by?y bardzo wyczerpuj?ce, bardzo wymagaj?ce, a czasami nawet bardzo smutne z ludzkiego punktu widzenia. Nigdy nie traci? opanowania; nigdy nie traci? temperamentu. Wr?cz przeciwnie: im bardziej go obra?ano, tym stawa? si? cichszy i ubo?szy w s?owa. Ale to mia?o bardzo dobry i dobroczynny wp?yw na ludzi, którzy go otaczali – wspomina abp Gänswein. – Nie by? jednak w ogóle przyzwyczajony do du?ych t?umów. Oczywi?cie, jako profesor potrafi? przemawia? przed nawet bardzo du?? publiczno?ci? studentów. Ale to by? on jako profesor przemawiaj?cy do studentów. Pó?niej, jako papie?, te wszystkie spotkania z lud?mi z ró?nych krajów, ich rado?? i entuzjazm, stanowi?y oczywi?cie zupe?nie inne do?wiadczenie. Musia? si? do tego przyzwyczai? i nie by?o mu ?atwo znale?? w?a?ciw? drog?. Ale nie pozwoli?, by jaki? medialny trener mówi? mu, co ma robi?: po prostu i naturalnie podj?? si? tego zadania i w końcu wrós? w nie.“