蜜桃交友

?Mo?na tak powiedzie?, poniewa? zosta?em tam pos?any po trzech latach uczenia si? j?zyka w U?an Bator w 2006 r. Miejsce wybrali?my wspólnie po rozeznaniu, w którym uczestniczy? te? biskup i za jego zgod? udali?my si? w?a?nie do Arvajh??r. To przypomina?o rozpocz?cie od zera, bo co innego pracowa? w mie?cie, a co innego na wsi. To by? bardzo ciekawy czas, poniewa? zostawiali?my za sob? poczucie bezpieczeństwa, jakie wypracowali?my przez czas nauki j?zyka w U?an Bator, by otworzy? si? na ca?kowit? nowo?? i pracowa? dzień po dniu w tym ma?ym miasteczku, gdzie nigdy wcze?niej nie by? obecny Ko?ció? katolicki. Musieli?my wi?c zbudowa? relacj? z mieszkańcami, zdoby? ich zaufanie, tak?e nawi?za? kontakt z w?adzami, zdoby? wszelkie pozwolenia, zapyta?, co mo?emy zrobi? dla miejscowych. Patrz?c z perspektywy czasu, widz?, jak prowadzi?a nas r?ka Pana, równie? przez nie?atwe do?wiadczenia, takie jak niezrozumienie. Nie wiedz?c, co nas czeka, rozpocz?li?my wi?c prac? i zacz?li?my od dania ?wiadectwa przez ?ycie z tymi najmniejszymi i ubogimi, co zrodzi?o w niektórych pragnienie zbli?enia si? do wiary. To by?o przepi?kne do?wiadczenie towarzysz?ce tym osobom w drodze wiary.“

?Lata 90. stanowi?y bardzo trudny czas. Brakowa?o jedzenia na co dzień, bo nie by?o pracy, a mieli?my czwórk? dzieci. ?y?o si? z wielkim trudem. Jako spo?eczeństwo, byli?my przygn?bieni. Brakowa?o jedzenia, a ludzie do?wiadczali dyskryminacji. Odk?d uwierzyli?my w Boga, nasze ?ycie bardzo si? zmieni?o. Nawet, gdy nie ma czego zje??, wiemy, ?e jeste?my bogaci w mi?o?? Chrystusa.“

?Kultura to co? wielkiego; nie wchodzi si? w ni? w jeden dzień. Rozmawiaj?c z mieszkańcami, zbli?amy si? do rzeczywisto?ci, dzielimy z nimi ?ycie. To co? zupe?nie innego ni? ksi??ki i nies?ychanie nam pomaga - mówi s. Theodora. Trzeba wychodzi? do innych z uwag?, nie tylko s?ucha?, ale tak?e by? uwa?nym, jak mog? drugiemu lepiej pomóc. Torby, które widzicie, s? produkowane przez parafianki, nie jako biznes, lecz by wspomóc ich rodziny. Je?eli bowiem pomo?emy kobietom, to na tym zyskaj? tak?e ich dzieci. To tak?e element ewangelizacji, bo szyj?c wspólnie, poznajemy si? wzajemnie. Bardzo mnie porusza, ?e Mongo?owie s? nies?ychanie przyjacielscy. Pomimo, ?e nie wiedz?, sk?d przybywamy, wykazuj? si? du?? ch?ci?, by nas pozna?. ?yjemy tutaj bardzo prosto. Czuj? si? szcz??liwa i wierz?, i? do?wiadczenie z tej misji pomo?e mi uda? si? gdziekolwiek zostan? pos?ana w przysz?o?ci.“