Ангел Господов: Христос, надеж на сиромашните
ПАПА ФРА?О
АНГЕЛ ГОСПОДОВ,
Плоштад Свети Петар, недела, 18 август 2024 година.
Драги бра?а и сестри, ви посакувам при?атна недела!
Евангелието денес ни зборува за Исус ко? едноставно вели: ??ас сум живиот леб што слезе од небото“ (Иван 6,51). Синот Бож?и пред мноштвото се поистоветува со на?обична и секо?дневна храна - лебот: ??ас сум лебот“. Ме?у оние што слушаат, некои почнуваат да се расправаат (сп. р. 52): ?Како може Ово? да ни го даде телото Свое да го ?адеме?” Тоа праша?е си го поставуваме и денес, но со восхит и благодарност. Еве два става за размислува?е: восхит и благодарност, пред чудото на Евхаристи?ата.
Првиот став е восхитот, биде??и Исусовите зборови нè изненадуваат. Но, Исус секогаш нè изненадува, секогаш. И денес, во животите на секо? од нас, Исус не изненадува. Лебот од небото е дар што ги надминува сите очекува?а. Оние кои не го разбираат Исусовиот стил остануваат сомничави: изгледа невозможно, дури и нечовечко, да се ?аде човечко месо и да се пие крв на друг (сп. р. 54). Тоа тело и таа крв, сепак, се човечноста на Спасителот, самиот негов живот понуден како храна за нашиот.
И ова нè доведува до вториот став: благодарноста - првиот е восхитот, а сега благодарноста - затоа што го препознаваме Исус каде што то? станува присутен за нас и во нас. Станува леб. ?Ко? го ?аде моето тело... останува во мене, и ?ас во него“ (сп. р. 56). Христос, вистинскиот човек, многу добро знае дека мора да ?адеме за да живееме. Но и то? знае дека тоа не е доволно. Откако ?е го умножи земниот леб (сп. Иван 6,1-14), То? подготвува уште поголем дар: Самиот станува вистинска храна и питие (сп. р. 55). Ти благодарам, Господи Исусе! Од срце можеме да кажеме: благодарам, благодарам.
Небесниот леб, ко? доа?а од Отецот, е токму Синот ко? се воплоти за нас. Таа храна ни е потребна пове?е од се, биде??и ?а исполнува гладта за надеж, гладот за вистината, гладот за спасение што сите го чувствуваме, не во стомакот, туку во срцето. На сите ни е потребна Евхаристи?ата.
Исус се грижи за на?големата потреба: нè спасува, го храни нашиот живот со неговиот и тоа засекогаш. Благодарение на него, можеме да живееме во заедништво со Бога и едни со други. Живиот и вистински леб не е, значи, нешто магично што ги решава сите проблеми одеднаш, туку самото Тело Христово, кое им дава надеж на сиромашните и ?а победува ароганци?ата на оние кои лакомо се заситуваат на нивна штета.
Да се запрашаме, бра?а и сестри: дали сум гладен и жеден за спасението, не само за себе, туку и за сите мои бра?а и сестри? Кога ?а примам Евхаристи?ата, ко?а е чудо на милосрдието, можам ли да се восхитувам пред Телото Господово, ко? умре и воскресна за нас?
Заедно да се помолиме на Дева Мари?а да ни помогне да го прифатиме дарот од небо во вид на леб.
