Франц?шак: пытанн? Езуса – спроба праб?ць абалонку нашага эга
Аляксандр Панчанка - Pope
Франц?шак нап?са? прадмову да кн?г? Пытанн? Бога, пытанн? да Бога. У дыялогу з Б?бл?яй (Domande di Dio, domande a Dio. In dialogo con la Bibbia), якая 31 кастрычн?ка 2023 года выйдзе ? Ватыканск?м выдавецтве. Яе а?тары – два дам?н?кан?на: айцец Ц?мац? Рэдкл?ф з Вял?кабрытан?? ? айцец Лукаш Попко з Польшчы. У кн?зе яны каментуюць васямнаццаць пытання?, як?я сустракаюцца на старонках Святога П?сання.
Пантыф?к падкрэсл??, што “Езусу падабалася задаваць пытанн?”: Ён люб?? разма?ляць з людзьм? свайго часу, звярта?ся непасрэдна да ?х сэрца?, каб узрушыць унутраны свет кожнага. “Гэта была спроба праб?ць абалонку эга ? дапамагчы прасачыцца ?нутр алею любов?”, - нап?са? Святы Айцец.
Папа за?важы?, што на самым пачатку Евангелля святога Яна Мес?я спыта?ся ? вучня?, як?я ?шл? за Янам Хрысц?целем: “Чаго шукаеце?”; першым? словам? Хрыста ? Евангелл? святога Лук? з’я?ляецца пытанне да Яго бацько?: “Чаго ж вы шукал? Мяне?”. Напрыканцы Евангелля? святога Марка ? святога Мацвея Ён ск?ро?вае драматычнае пытанне Айцу: “Божа Мой, Божа Мой, чаму Ты Мяне пак?ну??”; а пасля ?васкрасення выйша? насустрач Мары? Магдалене ? спыта? яе: “Жанчына, чаго ты плачаш? Каго шукаеш?”.
Задаваць пытанн? – не тольк? прэрагатыва Бога, але таксама нешта вельм? чалавечае. Пытанн? выя?ляюць ?мкненне асобы да пазнання, веда?, паказваюць прыроджаную сх?льнасць кожнага з нас не задавальняцца тым, што ёсць, а ?сц? далей, дасягаць нечага, паглыбляцца ? тэму. Пытанн? з’я?ляюцца “с?мптомам жыцця”, “прыкметай неспакою”, як? штурхае наперад, а таксама “адкрытасц? на прыняцце таго, што пера?зыходз?ць нас” ? гато?насц? шукаць пра?ду. “Бестурботныя сэрцы не задаюць пытання?. Хто мае адказы на ?сё, не пытаецца н? пра што”, - падкрэсл?? Святы Айцец, дадаючы, што, кал? “абмяжо?ваемся тольк? тым, што даем адказы, тады касцянеем ва ?ласным поглядзе на рэчы”.
Папа падзякава? а?тарам кн?г? за тое, што яны напо?н?л? сваю працу гумарам. “Гумар – гэта лёгкасць, дал?катнасць, ён дорыць душы радасць ? надзею. Людз?, як?я маюць пачуццё гумару, рэдка не любяць ?ншых, звычайна яны шчодрыя ? могуць став?ць пад пытанне сам?х сябе”, - нап?са? Франц?шак, нагадваючы перафразаванае к?мсьц? евангельскае благасла?ленне: “Шчасл?выя здольныя смяяцца з сябе, бо н?кол? не скончаць весял?цца”. “З гэтай кн?г? я чую тры закл?к?: каб мы, верн?к?, заставал?ся ня?рымсл?вым?, каб за?сёды ?мел? задаваць пытанн?, а таксама, каб мел? крыху пачуцця гумару”, - завяршы? прадмову Пантыф?к.
