Папа перад “Анёл Панск?”: адчуць патрэбу ? Божым прабачэнн?
Прапануем вашай увазе по?ны тэкст медытацы? Святога Айца:
Ян Мойс?к
“Сённяшняе Евангелле (Лк 15,1-32) пачынаецца з таго, што некаторыя крытыкавал? Езуса, бо бачыл? Яго ? атачэнн? мытн?ка? ? грэшн?ка?, кажучы з пагардай: “Ён прымае грэшн?ка? ? есць з ?м?” (Лк 15,2). Гэтыя словы, на самой справе, з’я?ляюцца цудо?ным аб’я?леннем. Езус прымае грэшн?ка? ? есць з ?м?. Так адбываецца ? з нам?, на кожнай св.?мшы, у кожным Касцёле: Езус рады в?таць нас за сва?м сталом,за як?м аддае сябе самога за нас. Гэта словы, як?я мы магл? б нап?саць на дзвярах нашых касцёла?: “Тут Езус прымае грэшн?ка? ? запрашае ?х да свайго стала”. ? Пан, адказваючы тым, хто Яго крытыкава?, расказвае тры цудо?ныя прыпавесц?, як?я дэманструюць Яго клопат пра тых, хто адчувае сябе далёк?м ад Яго.
У першай прыпавесц? Ён кажа: “Хто з вас, маючы сто авечак ? згуб??шы адну з ?х, не пак?не дзевяноста дзевяц? ? пустын? ? не пойдзе па згубленую, пакуль не знойдзе яе?” (Лк 15, 4). Хто з вас? Разумны чалавек гэтага не ?чын?ць: ён двойчы падл?чыць ? ахвяруе адной, каб захаваць дзевяноста дзевяць. Аднак Бог не апускае рук?, у Яго сэрцы знаходз?шся менав?та ты, як? яшчэ не ведаеш прыгажосц? Яго любов?; ты, як? яшчэ не пастав?? Езуса ? цэнтр свайго жыцця; ты, як? не можаш пераадолець свой грэх. Ты магчыма з-за дрэнных рэча?, як?я здарыл?ся ? тва?м жыцц?, не верыш у любо?.
У другой прыпавесц? ты з’я?ляешся маленькай манетай, якую Пан не пагаджаецца згуб?ць ? нястомна шукае: Ён хоча сказаць, што ты з’я?ляешся кашто?ным у Яго вачах, ты выключны. Н?хто не можа замян?ць цябе ? сэрцы Бога. Ты маеш месца ? н?хто не зможа цябе замян?ць; ? н?хто не можа замян?ць мяне ? сэрцы Божым.
У трэцяй прыпавесц? мы бачым бацьку, як? чакае вяртання блуднага сына: Бог чакае нас, не стамляецца, не губляе надзе?, бо мы, кожны з нас, з’я?ляецца тым сынам, як? бы? па?торна прыняты, той адшуканай манетай, той адшуканай авечкай, якую гаспадар узя? на плечы. Пан кожны дзень чакае, кал? мы пераканаемся ? Яго любов?. А ты кажаш: “Але я зраб?? шмат зла”. Не бойся: Бог люб?ць цябе ? ведае, што тольк? Яго любо? можа змян?ць тваё жыццё.
Але гэтая бязмежная любо? Бога да нас грэшн?ка?, якая з’я?ляецца сутнасцю Евангелля, можа быць непрынята. Так роб?ць старэйшы сын з прыпавесц?. Ён не разумее ? гэты момант любов? Бога. Для яго ёсць гаспадар, а не бацька. Мы таксама маем такую рызыку: верыць у такога бога, як? больш строг?, чым м?ласэрнага, як? перамагае зло с?лай, а не прабачэннем. Не, Бог зба?ляе любо?ю, а не с?лай; прануючы сябе, а не навязваючы. Але старэйшы сын, як? не прымае м?ласэрнасц? бацьк?, роб?ць яшчэ большую памылку: ён л?чыць сябе справядл?вым ? судз?ць усё праз прызму сваёй справядл?васц?. Таму ён абураецца на брата ? папракае бацьку: “Кал? вярну?ся гэты сын твой... ты зарэза? для яго адкормленае цяля” (Лк 15, 30). Гэты сын твой: не называе яго сва?м братам, але тва?м сынам. Таксама ? мы памыляемся, кал? л?чым сябе справядл?вым?, кал? думаем, што дрэнным? з’яляюцца ?ншыя. Не трэба верыць, што мы добрыя, бо сам?, без дапамог? добрага Бога, не здолеем перамагчы зло.
Як перамагчы зло? Прымаючы прабачэнне Бога ? прабачэнне брато?. Гэта адбываецца кожны раз, кал? прыступаем да споведз?: там мы атрымл?ваем любо? Айца, як? перамагае наш грэх: ён зн?кае, Бог забываецца на яго. Бог, кал? прабачае, губляе памяць, забывае нашыя грах?. Бог так добрs з нам?! Не так, як мы, кал? пасля таго, як сказал? “н?чога не сталася”, пры першай жа магчымасц? ?спам?наем пра спазнаныя кры?ды. Не! Бог зн?шчае зло, абна?ляе нас знутры ? так?м чынам адраджае ? нас радасць, не смутак, не цемру ? сэрцы, не падазрэнне, а радасць. Адважней, з Богам н?як? грэх не мае апошняга слова. Няхай Панна Марыя, якая вырашае жыццёвыя цяжкасц?, вызвал?ць нас ад думк? пра тое, што мы з’я?ляемся праведным? ? дазвол?ць нам адчуць патрэбу ? тым, каб пайсц? да Пана, як? чакае нас, каб прабачыць.
Пасля марыйнай мал?твы Франц?шак прыв?та? групы верн?ка?, сабраных на плошчы св. Пятра, ? ?дзял?? благасла?ленне.
