蜜桃交友

“Што кажуць, чаго чакаюць ад Касцёла, ад “людзей Касцёла” тыя, хто был? паранены ? Касцёле?”. Даць адназначны адказ на гэтае пытанне складана, бо кожная ахвяра зло?жывання? адметная, мае сваю г?сторыю жыцця, як перад, так ? пасля атрымання тра?мы”, - за?важыла эксперт, падкрэсл?ваючы, што некаторыя кажуць пра досвед нас?лля пра некальк? гадо? пасля таго, як спазнал? яго, ?ншыя – праз шмат гадо?. Некаторыя знайшл? на сва?м шляху людзей, як?я ?м дапамагл?, ?ншыя застал?ся сам на сам са сва?м? пакутам?.

Параненыя прама?ляюць: некаторыя гучным голасам змагаюцца за сваё права казаць, быць выслуханым?, ?ншыя – кажуць з сорамам, у ц?шын? каб?нета пс?хатэрапе?та, ц? раскрываюцца выключна перад сва?м? бл?зк?м?. Некаторыя крычаць, ?ншыя прама?ляюць мо?чк?, прама?ляюць сва?м ма?чаннем, падкрэсл?ла пс?х?ятр.

Па-першае: прызнаць, што яны ?снуюць

Эва Куш адзначыла, што першай патрэбай параненай асобы з’я?ляецца прызнанне ? прыняцце яе ?снавання ? таго, што яна мае права ?снаваць, з ус?м? яе пакутам?, болем, ранам?.

Эксперт за?важыла, што святары, нярэдка прадста?ляючыся “прадста?н?кам? Бога”, бачаць у сва?х ахвярах аб’екты, як?я можна выкарыстаць, ? так?м чынам зн?шчаюць у ?х годнасць чалавечых ?стота?, годнасць “Божых дзяцей”, досвед Бога-Любов? ? досвед Касцёла, як супольнасц?, бо менав?та там матэрыял?зуецца нас?лле, якому н?хто не перашкодз?? ? на якое н?хто не адрэагава?. Ахвяры чакаюць ад Касцёла, у як?м адбылося нас?лле, прызнання зло?жывання не як грэху, учыненага грэшн?кам, ? як? пав?нен быць прабачаны, але як злачыннага дзеяння, у вын?ку як?х яны застал?ся параненыя.

Ахвяры зло?жывання? чакаюць у першую чаргу таго, што будуць выслуханы, прыняты як асобы, як?я кажуць пра рану, нанесеную не тольк? ?м сам?м, але ?сяму Касцёлу. “Яны не хочуць, каб да ?х став?л?ся як да прыл?пала?, што парушаюць “святы супакой”, як да непажаданых асоба? або нават як да тых, хто дзейн?чае супраць Касцёла. Параненыя асобы чакаюць таго, што будуць не тольк? прыняты “карэктна”, у адпаведнасц? з ус?м? фармальным? прав?лам?, бо прыходзяць да Касцёла, як да супольнасц?, а не да касцёльнай установы, якая належна функцыянуе. Ахвяры хочуць мець права выражаць – накольк? яны на гэта здольныя – свой боль ? пакуты, як?я часам трымаюць схаваным? на працягу мног?х гадо?. Не жадаюць атрымл?ваць ?нструкцы?, але прагнуць быць выслуханым?.

Акрамя таго, ахвяры зло?жывання? прагнуць справядл?васц?: яны жадаюць, каб был? выразна названы тыя, хто здзейсн?? зло?жыванне, ? тыя, хто ста? яго ахвярай. Ахвяры прагнуць быць суб’ектам? канан?чнага працэсу, у як?м суджэнне будзе вынос?цца адносна таго, хто ?чын?? злачынства. Сёння абв?навачаны святар мае больш право?, як?х, у сваю чаргу, пазба?лена ахвяра, ? гэта роб?ць з яе нязначную асобу, да якой адносяцца так, н?быта справа зус?м не тычыцца яе, - л?чыць Эва Куш.

Прыняцце, разуменне, павага ? выразнае менаванне таго, хто ?чын?? злачынства ? таго, хто ста? яго ахвярай, дапамагае аздара?ленню, асабл?ва кал? яго пав?нна здзяйсняць адказная касцёльная асоба.

Па-другое: паважаць час на “аздара?ленне”

Параненыя жадаюць аздара?лення. Для яго патрэбны час ? дапамога. Яны не жадаюць, каб ?м была ?казана ? прадп?сана асоба, якая акажа ?м дапамогу. Яны прагнуць выб?раць сам?. Кал? будуць мець патрэбу ? грошах на тэрапе?та ц? адваката... хочуць мець права атрымаць падтрымку ? ? гэтым пытанн?.

Тыя, хто застанецца ? Касцёле, просяць, каб ?м бы? знойдзены святар, падрыхтаваны для ?х суправаджэння таксама на шляху духо?нага аздара?лення, ? каб асобы, як?х сустрэнуць, не зраб?л? ?м яшчэ большага зла, магчыма не праз сексуальнае выкарыстанне, але праз навязванне ?ласнай духо?насц?, уласнай рэл?г?йнасц?, пасылаючы ?х да экзарцыста ц? прымушаючы прабачыць. Яны не жадаюць сустрэцца з ?ншым святаром, як? будзе навязваць ?м сваё, бо менав?та гэта яны пазнал? з боку тых, хто ?х выкарыста?, хто сва?м? ?чынкам? ? словам? ?кла? у ?х скажоны вобраз Бога, духо?насц?, рэл?г?йнасц? ? Касцёла. Яны маюць патрэбу ? часе, неабходным для таго, каб залячыць свае раны.

Ахвяры чакаюць таксама таго, што ? супольнасць, у якой нас?льн?к бы? пастарам, дапамагла ?м, будучы таксама ? яна параненай “ахвярай” злачыннага дзеяння, учыненага гэтым святаром.

Ахвяры, параненыя ? Касцёле, у працэсе аздара?лення не жадаюць яшчэ раз распавядаць пра спазнанае зло, каб “даваць сведчанне”, бо для ?х гэта ра?назначна вяртанню ? “пекла”. Наступае момант, часта праз шмат гадо?, кал? яны адчуваць патрэбу ? тым, каб “выпусц?ць пару” ? распавесц? ?сё, але потым наступае ?ншы, кал? яны больш не жадаюць вяртацца да м?нулага, менав?та для таго, каб аздарав?цца. Не для таго, каб забыць, бо забыць немагчыма, але для таго, каб ?сц? далей ? не заставацца на тым самым месцы.

Па-трэцяе: вынесц? ?рок з ?х досведу

Ахвяры, як?я прайшл? до?г? шлях аздара?лення, здольныя глядзець на ?ласны досвед з пэ?най дыстанцы?. Яны могуць вылучыць тыя памылк? ? слабыя месцы, як?я ствараюць умовы для таго, каб святары магл? выкарысто?ваць непа?налетн?х ? ?разл?вых дарослых асоба? яшчэ ? сёння. Яны могуць указаць на прабелы ? фармацы?, у аднос?нах пам?ж святарам?, як?я прыводзяць ?х да пошуку партнёра? сярод непа?налетн?х. Яны могуць распавесц? пра тое, што ? культуры Касцёла ? яго структурным вымярэнн?, садзейн?чае зло?жыванням ?ншым? людзьм?. Яны могуць пара?ць лепшыя спосабы дапамог? ахвярам?, указаць на памылк?, як?я Касцёл працягвае раб?ць у дапамозе ?м. Урэшце яны могуць прапанаваць Касцёлу як распавядаць параненым пра Бога, што бы? сведкам перажытай ?м? тра?мы. Тое, што яны ведаюць, гэта плён ?х досведу: досведу перажытага зла ? до?гага шляху аздара?лення. Яны могуць распавесц? пра шлях, як? вядзе да аздара?лення, бо сам? яго прайшл?, ? ведаюць усё тое, што спачатку ?гнаравал?. “Як Касцёл, мы жадаем выслухаць ?х?”, - пытаецца Эва Куш.

Эксперт л?чыць, што для таго, каб голас ахвяр зло?жывання? бы? пачуты, патрэбна глыбокая трансфармацыя ? Касцёле ? не дастаткова тольк? добрых ?нструкцый ? таго, каб Касцёл станав??ся “установай”, якая належным чынам прымае паведамленн? пра выпадк? нас?лля. Трэба пераадолець фармальны падыход, а паказваць вобраз Бога, як? з’я?ляецца Любо?ю, як? ласкавы, ? вобраз Касцёла, як? прымае ? абдымае. Будзе слушна задацца пытаннем пра тое, ц? не з’я?ляецца голас людзей, як?я был? паранены, пак?нуты ? гэтай далей, прароцк?м голасам, як? можа дапамагчы навяртанню, - л?чыць Эва Куш.

Эва Куш працуе пс?хатэрапе?там у цэнтры пс?халаг?чнай дамамог? ? з’я?ляецца членам Польская асацыяцы? пс?х?ятра?. Была старшынёй аддзялення гэтай арган?зацы? ? Катав?цах. Прымала ?дзел у Х?? ? Х??? пленарных сес?ях С?нода Б?скупа? у Рыме ? якасц? а?дытара. У 2021 г. брала ?дзел у ватыканск?м с?мпоз?уме “У к?рунку аздара?лення ? абна?лення” для прадста?н?ко? еп?скапата? з усяго свету, прысвечанага сексуальным зло?жыванням у аднос?нах да непа?налетн?х. Куш з’я?ляецца сузаснавальн?цай Цэнтра абароны дзяц?нства пры ?гнацыянскай акадэм?? ? Варшаве, дзе з 2014 г. працуе намесн?кам дырэктара па вучэбнай праграме. Была членам кам?тэта, як? займа?ся арган?зацыяй першай м?жнароднай канферэнцы?, прысвечанай тэме сексуальных зло?жывання? у Катал?цк?м Касцёле, што праходз?ла ? 2014 г. у Польшчы.